Ο Αντώνης Τσαπατάκης δε χρειάζεται συστάσεις ούτε για την αγωνιστική ούτε για την εξωαγωνιστική του δράση. Είναι ένας αθλητής με προσωπικότητα που κάνει αισθητή την παρουσία του τόσο εντός όσο και εκτός πισίνας.

Ένα τροχαίο τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι στα 18 του χρόνια, όμως επέλεξε να παλέψει και όχι να παραιτηθεί. Η κολύμβηση αποτέλεσε τη σανίδα σωτηρίας του και στα χρόνια που πέρασαν ανδρώθηκε ένας πρωταθλητής της ζωής. Οι αθλητικές επιτυχίες του είναι αμέτρητες. Ονειρεύεται να προσθέσει κι άλλες στο παλμαρέ του στην Παραολυμπιάδα του Τόκιο.

Ο Χανιώτης κολυμβητής ήταν πάντα δραστήριος. Όπως εξομολογείται ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ το νερό πάντα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. «Αυτό που θυμάμαι, γενικότερα, από την παιδική μου ηλικία είναι ότι πάντα είχα μια λατρεία στην ταχύτητα και μια τεράστια λατρεία στη θάλασσα, που τυχαίνει να είναι μπροστά στο σπίτι μου. Κάθε μέρα, παίζοντας με τους φίλους μου, παίρναμε τα βατραχοπέδιλά μας και με την «ομάδα ΟΥΚ» που είχαμε κάναμε καταδύσεις από τους βράχους. Ήμουν ένα παιδί ζωηρό, που έπεφτε και χτυπούσε, αλλά είχε μαζί του τους φίλους του, μια στρατιά, που τσακώνονταν με τα άλλα παιδάκια κι έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ήταν μια πολύ ωραία γειτονιά που είχε καλά παιδιά», θυμάται με νοσταλγία και εξομολογείται ότι «το όνειρό μου ήταν να γίνω βατραχάνθρωπος, να μπω στο ναυτικό και μέχρι τα βαθιά γεράματα να είμαι μέσα στο νερό. Φανταζόμουν ότι το νερό δεν θα έλειπε ποτέ από τη ζωή μου».

 

Έχοντας πλέον κατακτήσει τα πάντα έχει μάθει να εκτιμά τα μικρά πράγματα. Έτσι ερωτηθείς για του στόχους που έχει στο Τόκιο είναι αφοπλιστικός. «Έχω ξεπεράσει την ιδεολογία που λέει ότι ένα μετάλλιο ορίζει το νικητή. Για μένα νικητής είναι αυτός που φθάνει να ξεκινήσει τον αγώνα. Και από την στιγμή που θα φθάσω να ξεκινήσω είμαι νικητής. Και αυτό πρέπει να δώσουμε να καταλάβουν τα μικρά παιδιά αλλά και οι πρεσβύτεροι».

Εξάλλου είναι χορτασμένος από Ολυμπιακά μετάλλια. «Η πορεία μου προς τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου του 2012 και του Ρίο ήταν εμπειρία ζωής. Είναι οι μεγαλύτερες διοργανώσεις στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ποτέ ένας αθλητής και το μόνο που μπορείς να αποκομίσεις είναι πολύ δυνατές εμπειρίες, όχι μόνο στο κολύμπι αλλά και στη ζωή σου.

Μακάρι να μπορούσε ο εαυτός μου τώρα, το 2021, να δώσει ένα μήνυμα στον εαυτό μου τη χρονιά που χτύπησα, στα 18 μου, και να μην ήταν ανάγκη να πάθω αυτό το ατύχημα. Που μπορεί να ήταν επίπονο για μένα, αλλά ακόμα πιο επίπονο ήταν για τους ανθρώπους που με αγαπούσαν γύρω μου. Αυτό θα ήθελα να αποφύγω. Θα ήθελα να μην είχε γίνει αυτό το ατύχημα, το οποίο ναι μεν εγώ μετέτρεψα σε ευτύχημα, αλλά δεν είναι ανάγκη κάθε άνθρωπος να φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο για να καταλάβει την αξία της ζωής. Ήμουν παιδί όμως, και ποιο παιδί μπορεί στα 18 του να αντιληφθεί ό,τι ένας τριαντάχρονος; Κανένα. Ό,τι έγινε, έγινε και ο χρόνος δεν αλλάζει».

 

Κάνοντας μάλιστα μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν και στο πως η κολύμβηση μπήκε στη ζωή του εξηγεί. «Η πρώτη μου επαφή με το κολύμπι ήταν όταν ήμουν πέντε ετών. Με πήγαν οι γονείς μου στο κολυμβητήριο της πόλης, που είναι 500 μέτρα από το σπίτι, κι εκεί ξεκίνησε η κολυμβητική σταδιοδρομία μου. Έλαβα μέρος σε πολλά κολυμβητικά πρωταθλήματα κι ας μην ήμουν γρήγορος κολυμβητής. Ωστόσο, είχα φτάσει να είμαι τρίτος στο Παγκρήτιο Πρωτάθλημα. Στη Γ’ Γυμνασίου ξεκίνησα το πόλο. Εκεί ήρθαν οι πραγματικά μεγάλες διακρίσεις, γιατί διακριθήκαμε στους παίδες, στους εφήβους, στους νέους και κατακτήσαμε τα πρωταθλήματα εκείνων των ετών. Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ, γιατί από μικρός ήμουν καλός σε αυτό που έκανα. Μπορεί να μην έπαιρνα χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Κολύμβησης, αλλά ήθελα να ασχοληθώ πολύ με το νερό και δεν μου επέτρεψαν ποτέ να διακόψω το άθλημα.

Το ατύχημα έγινε έξω ακριβώς από το κολυμβητήριο. Πολλοί δεν το ξέρουν αυτό. Έβγαλα πρόσφατα μια φωτογραφία μέσα στο νερό, που είναι η προσωπική μου ευχαριστία προς την πισίνα, προς το νερό γενικότερα, γιατί επί της ουσίας δεν με άφησε ποτέ να βουλιάξω. Στο κολυμβητήριο που πάω από παιδί έμαθα να κολυμπάω, έμαθα να διακρίνομαι, έμαθα να νικάω, έμαθα να χάνω, έμαθα τα πάντα στη ζωή μου».

Μετά το ατύχημα τα πράγματα ήταν δύσκολα, όμως η κολύμβηση τον βοήθησε να συνεχίσει τη ζωή του. «Ξεκίνησα να μπαίνω στην πισίνα έναν χρόνο μετά το ατύχημα, το 2008. Αυτό που μου έδωσε δύναμη δεν ήταν άλλο από την απόφαση που πήρα ο ίδιος να συνεχίσω να ζω. Δεν είναι τόσο μεγάλη όσο το φαντάζεστε. Δεν θέλει τόσο πολλή δύναμη. Είναι απλώς μια επιλογή. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Η ασχολία μου με τον αθλητισμό θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη λύση. Ο αθλητισμός, γενικότερα, είναι πανάκεια όλων των προβλημάτων. Ο αθλητισμός σίγουρα μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ο μεγάλος μου φόβος και ο φόβος που έχω γενικότερα για τους ανθρώπους είναι μήπως πάψουν να ονειρεύονται, να έχουν ελπίδα. Γιατί τα όνειρα επί της ουσίας είναι ελπίδα, κι αυτό δεν θέλω να σταματήσω ποτέ να το κάνω»…