«Το αντικείμενο της νοσταλγίας μας δεν είναι ποτέ ένας τόπος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας. Τι είμαστε, τι πιστεύουμε ότι ήμασταν, και τι θα θέλαμε να γίνουμε. Αυτό που ο Οδυσσέας φεύγει να αναζητήσει ξανά και ξανά, δεν είναι άλλο από τον εαυτό του. Τελικά, το ταξίδι μου όλο ήταν μια παραμονή εδώ όπου ποτέ δεν υπήρξα». Giorgio Caproni

Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του μεγάλου Γεώργιου Αντύπα (στη φωτογραφία με το μικρόφωνο). Όλη μας η σκέψη κι αγάπη στα θύματα της θεομηνίας που χτύπησε τη χώρα μας. Μακάρι η πολιτεία να σταθεί δίπλα τους, και να θεραπευτούν γρήγορα οι πληγές τους…

Με νοσταλγική λοιπόν διάθεση κι αυτή τη φορά, ο γράφοντας ανατρέχει στο προσωπικό του αρχείο, για να αποτείνει φόρο τιμής σε παλιούς φίλους συναθλητές, ώστε (κατά το ρηθέν) να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Για να μην παρεξηγηθώ – δεν πίστευα ποτέ στον εξωραϊσμό του παρελθόντος. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Αναδεικνύει τους δικούς της ήρωες, κουβαλάει τις δικές της αμαρτίες, και αφηγείται τις δικές τις ιστορίες ηρωισμού και μεγαλείου. Ποτέ δεν ενστερνιζόμουν λοιπόν το κλισέ «παλιά ήταν καλύτερα». Η νοσταλγία είναι εύκολο να ολισθήσει σε στείρα αναπόληση, κι η πατίνα του χρόνου τείνει να αποκρύπτει τα κακώς κείμενα να αναδεικνύει μόνο τα θετικά. Για τούτο, όποτε καταδύομαι στο προσωπικό μου αρχείο (και μου αρέσει να παίρνω μαζί μου κι εσάς σε αυτά τα ταξίδια), επιθυμία μου είναι να εμπνεύσω τους νεότερους, αποδίδοντας ταυτόχρονα τα εύσημα στην παλιά φρουρά.

Αυτή τη φορά το ταξίδι μας θα μας πάει μέχρι την Πάτρα, πατρίδα σπουδαίων αθλητών, 26 χρόνια πίσω. Το Νοέμβριο του 1997 (25/11), 235 δρομείς (μεταξύ αυτών κι ο γράφοντας) συμμετείχαν στον 4ο Διεθνή Μαραθώνιο Πατρών. Τα αποτελέσματα, παρουσιάζονται παρακάτω. Δείτε παρακαλώ τους πρωταγωνιστές, μελετήστε τους χρόνους τους (υψηλότατες επιδόσεις, σε μια εποχή που πόρρω απέχει από τη σημερινή άνθηση του δρομικού κινήματος) αναζητήστε τις ιστορίες τους, και νομίζω ότι κάτι θα αποκομίσετε…

Στην πρώτη φωτογραφία, ο γράφοντας φωτογραφίζεται με τον αείμνηστο Πρόεδρο του ΣΔΥ Πατρών Γιώργο Αντύπα. Πολλά τα χρόνια που πέρασαν έκτοτε, πολλές οι ευχάριστες αναμνήσεις – και στέλνω όλη την αγάπη μου τόσο στους οικείους του, όσο και σε όλους τους συναθλητές που τρέξαμε τότε. Ιδιαίτερους χαιρετισμούς στον νυν πρόεδρο κύριο Αντώνη Κατσίκη, στον αντιπρόεδρο κύριο Νίκο Αργυρόπουλο (Βαλκανιονίκης, με 100 τερματισμούς σε Μαραθωνίους στο ενεργητικό του) και στη διαχρονική κι αξιέπαινη κυρία Αριστέα Νικολοπούλου, που συνεχίζει ακόμη να δηλώνει παρούσα στα αθλητικά της πατρίδας μας. Έχετε τις ευχές μου, και με το καλό να ξανανταμώσουμε.

Στην επόμενη φωτογραφία, ο γράφοντας Στέφανος Αντωνάκης (αριστερά), φωτογραφίζεται μαζί με έναν σπουδαίο αθλητή και φίλο, τον Γιάννη Σαριδάκη. Στα 67 του χρόνια πλέον, κι έχοντας κερδίσει πλήθος διακρίσεων στην τεράστια καριέρα του, ο Γιάννης παραμένει εκ των κορυφαίων βετεράνων στη χώρα μας, συνεχίζοντας να αγωνίζεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Άνθρωποι σαν τον Γιάννη δείχνουν τον δρόμο κι εμπνέουν τη νέα γενιά, θέτοντας τον πήχη που οι νέοι καλούνται να ξεπεράσουν. Φίλε Γιάννη, ευχαριστώ για όλα.

 

Αντί επιλόγου, θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή τη θλιβερή επικαιρότητα. Κι ενώ πάγια θέση μου είναι στα γραπτά μου να περιορίζομαι στα του οίκου μας, τούτη τη φορά θα κάνω μια (μικρή, πιστέψτε με) εξαίρεση. Έχουν γραφτεί πολλά (κι ειπωθεί ακόμη περισσότερα) για την πρόσφατη μεταστροφή της ελληνικής κοινωνίας (όχι συνολικά, αρνούμαι να το δεχτώ) σε ένα πρόσωπο σκληρό και ενίοτε τρομακτικό. Στην ηλικία μου, έχοντας προλάβει να ζήσω σε πολύ ενδιαφέροντες (…) καιρούς, όσο κι αν προσπαθώ να κρατάω την αισιοδοξία και την πίστη μου, νιώθω πολλές φορές ότι οι αντοχές κι οι ανοχές μου δοκιμάζονται. Θεωρώ άλλωστε ότι αυτό συμβαίνει και με πολλούς από τους αναγνώστες του παρόντος.

Για μένα, μοναδική διέξοδος από όλο αυτό είναι το να επενδύσουμε ως χώρα στην παιδεία. Δεν βλέπω, δεν μπορώ να φανταστώ άλλη λύση. Όπου «παιδεία» δεν εννοούμε (προφανώς) τη στείρα συλλογή ακαδημαϊκών τίτλων, αλλά τη βαθιά κι ουσιαστική καλλιέργεια των νέων ανθρώπων. Αν δεν μπει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία (τι ταμπού αλήθεια…) πώς θα μάθουν τα παιδιά να προφυλάσσουν εαυτούς; Αν δεν μιλήσουμε στα παιδιά για τον αθλητισμό και τη σωστή διατροφή ως αναφαίρετο κομμάτι μιας υγιούς καθημερινότητας πώς θα τα προφυλάξουμε από την παχυσαρκία και τις συν αυτή ασθένειες, τη μεγαλύτερη μάστιγα του δυτικού κόσμου αυτή τη στιγμή; Αν δεν τους δείξουμε την αγάπη για το περιβάλλον και την προστασία της φύσης, σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν αύριο; Μπορούμε να ονειρευτούμε την ημέρα εκείνη όπου σε κάθε πόλη ή χωριό ο κόσμος θα έχει πρόσβαση σε χώρους τέχνης κι άθλησης; Μπορούμε να λαχταρίσουμε βιβλιοθήκες και θέατρα για όλους κι όχι για μια κλειστή elit; Ναι, υπάρχουν οι οικονομικοί περιορισμοί – όμως στην εποχή της τεχνολογίας και των απεριορίστων δυνατοτήτων που αυτή προσφέρει, δεν αρκεί αυτό ως δικαιολογία. Εάν καταφέρουμε να το οραματιστούμε, να το δούμε μπροστά μας, να το πιστέψουμε, τότε ως πολίτες θα το ζητήσουμε κιόλας. Και θα δείτε, ο κόσμος αλλάζει Κεμάλ. Με αργούς ρυθμούς ενίοτε, αλλά αλλάζει, το χει δείξει η ιστορία. Αν μη τι άλλο, η οικογένεια των δρομέων μεγάλων αποστάσεων, δεν τα παρατάει στα δύσκολα, τι λέτε;!

Τη Δευτέρα ξεκινά μια νέα σχολική χρονιά. Ταυτόχρονα θα ξεκινήσουν και όλα τα παιδικά κι εφηβικά τμήματα στο στίβο. Εκεί μια γενιά παιδιών θα έρθει (ίσως και για πρώτη φορά) σε επαφή με το μαγικό κόσμο του αθλητισμού. Όλοι οι εμπλεκόμενοι, γυμναστές, προπονητές, φροντιστές φέρουν μεγάλη ευθύνη – εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να τα καταφέρουν, το έχουμε ανάγκη ως κοινωνία. Είμαι αισιόδοξος. Μακάρι να φανούμε όλοι αντάξιοι στα όνειρα αυτών των παιδιών, ο καθένας από το πόστο του.

Αφήστε τα παιδιά να κάνουν τις επιλογές τους. Μην προβάλλετε πάνω τους τις δικές σας αγωνίες, επιθυμίες ή απωθημένα όνειρα. Αφήστε περιθώρια ακόμη και στο λάθος, γιατί έτσι θα μάθουν το δικό τους δρόμο. Κάπως έτσι δεν ξεκινήσαμε όλοι; Και να στε εκεί, δίπλα τους, συνοδοιπόροι κι αρωγοί, και τα καλύτερα θα ρθουν. Όταν βλέπουμε τις νέες γενιές να ανθίζουν, μόνο τότε ξέρουμε ότι επιτελέσαμε το έργο μας ως κοινωνία…

ΥΓ: Ο δυνατός άνθρωπος κι ο δυνατός αθλητής είναι εκείνος που ξέρει να υπερνικά τις επιθυμίες του. Δίχως όμως πόνο, υπομονή κι αγάπη κανείς δε ζει!

Με τιμή, Στέφανος Αντωνάκης, Ηράκλειο, 11/09/2023