Αν αναζητήσεις στον αθλητικό κόσμο της αντοχής στην Ελλάδα τους κορυφαίους όλων των αθλημάτων-αγωνισμάτων, δύσκολα θα εντοπίσεις περισσότερους από τα δάχτυλα τους ενός χεριού. Και το κυριότερο δύσκολα θα εντοπίσεις αθλητές που κατέκτησαν Παγκόσμιους και Ευρωπαϊκούς τίτλους σε ηλικία που φαντάζει... «απαγορευτική». Σε λιγότερο από δύο μήνες συμπληρώνει τα 40 της και σίγουρα όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη.

 

Μέσα σε μια τριετία και ενώ βρισκόταν σε ηλικία που θεωρητικά κατατάσσεται στους βετεράνους (35+) κατάφερε ότι πασχίζουν για χρόνια αθλητές/τριες που είναι ακόμη και 15 χρόνια νεότεροι/ες. Τα δύο χρυσά Ευρωπαϊκά μετάλλια στα 35χλμ και 20χλμ βάδην το 2022 και το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα 35χλμ βάδην το 2023,ανάμεσα σε πανελλήνια ρεκόρ που έχει σημειώσει αλλά και σε επιπλέον τίτλους όπως τα χρυσά μετάλλια σε Ευρωπαϊκό κύπελλο και Βαλκανικό πρωτάθλημα, δίκαια την κατατάσσουν στους κορυφαίους αθλητές αντοχής στη χώρας μας ιστορικά, έχοντας ταυτόχρονα κατακτήσει ένα σερί τεσσάρων Εθνικών Πρωταθλημάτων Βάδην (2020, 2021, 2022, 2023).

Το Runbeat «συνάντησε» την Αντιγόνη 13.500 χιλιόμετρα μακριά. Στο Perisher της Αυστραλίας που βρίσκεται ανάμεσα σε Σίδνεϊ και Μελβούρνη. Aπο τον Δεκέμβριο έχει εγκατασταθεί μαζί με δεκάδες ακόμη συναθλητές της παγκόσμιας κλάσης στο αθλητικό κέντρο υψηλών προδιαγραφών του Οροπεδίου σε υψόμετρο 1.800 μέτρων.

Oροπέδιο Perisher σε υψόμετρο 1.800 μέτρων

Είναι η δεύτερη χρονιά που η Ελληνίδα πρωταθλήτρια επιλέγει την Αυστραλία για την προετοιμασία της ,καθώς φαίνεται ότι συνέβαλε τα μέγιστα και στην κατάκτηση του Παγκόσμιου τίτλου μαζί βέβαια με τον νέο της προπονητή, τον Αυστραλό Brent Vallance, έναν από τους κορυφαίους του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο προπονητής της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, Brent Vallance

Λίγα 24ωρα πριν το πρώτο αγωνιστικό τεστ το Σάββατο 27/1 στην απόσταση των 10.000 μέτρων εντός σταδίου, μόλις είχε ολοκληρώσει μια ακόμη απαιτητική προπονητική ημέρα και βρήκε ένα «χρονικό παράθυρο» λόγω και της μεγάλης διαφοράς ώρας για να συζητήσουμε για όλους και για όλα.

Μια συνέντευξη που αν μη τι άλλο αναμένεται να ανοίξει πολλές συζητήσεις και σε διαφορετικά επίπεδα. Όλα δείχνουν ότι η τρίτη Ολυμπιακή της συμμετοχή,, θα είναι η τελευταία της για την αθλητική της καριέρα ως αθλήτρια υψηλού επιπέδου. «Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να βάλεις ένα τέλος στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, και δεν θέλω να μου το βάλει αυτό, θέλω να βάλω εγώ το τέλος» μας εξηγεί απολύτως συνειδητά έχοντας ουσιαστικά πάρει τις αποφάσεις της. Άλλωστε από εδώ και πέρα κάθε προπόνηση της και κυρίως κάθε αγωνιστική συμμετοχής για την ίδια θα είναι η τελευταία. «Είναι η χρονιά που μετράει αντίστροφα για μένα, οπότε κάθε αγώνας είναι σημαντικός για εμένα, για την ψυχή μου. Οπότε είναι μία χρονιά που θέλω να το απολαύσω, κάθε μέρα που τελειώνει θέλω να την απολαμβάνω».

Αποφεύγοντας τις μεγάλες υποσχέσεις, κάτι που δεν έκανε άλλωστε ποτέ, γνωρίζει ότι η συμμετοχή της στις δυο μεγαλύτερες διοργανώσεις του 2024 (Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τον Ιούνιο στη Ρώμη και Ολυμπιακοί Αγώνες τον Αύγουστο στο Παρίσι) θα είναι η κορύφωση της αθλητικής διαδρομής της και γι’αυτό προετοιμάζεται για να δώσει τον καλύτερο εαυτό της επιχειρώντας να υπερασπιστεί τους τίτλους της και στις δυο διοργανώσεις, χωρίς ωστόσο να δείχνει εγκλωβισμένη στο κυνήγι του βάθρου. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κερδίζεις συνέχεια, αθλητές είμαστε δεν είμαστε ρομπότ, δεν είμαστε πάντα στην ίδια κατάσταση. Μακάρι να καταφέρω να βρεθώ στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και γιατί όχι να υπερασπιστώ τον τίτλο μου».

Οι προσλαμβάνουσες πλέον της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη τόσο αθλητικά όσο και προπονητικά μέσα από την τριβή της με τη διεθνή αθλητική κουλτούρα μας οδηγούν μοιραία τη συζήτηση στις συγκρίσεις. Και εκεί η κορυφαία Ελληνίδα βαδίστρια δεν κρύβεται και με αφοπλιστική ειλικρίνεια αποτυπώνει την πραγματικότητα. «Δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης, λυπάμαι που το λέω» ,με αυτή την φράση ξετυλίγει όλες τις σκέψεις της για το πόσο μακριά είμαστε προπονητικά και κυρίως τι ακριβώς ζει η ίδια ως αθλήτρια παγκοσμίου επιπέδου ζώντας σε ενα αθλητικό σαλέ μαζί με Ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές που συνεργάζονται μαζί με ομοσπονδιακούς προπονητές διαφορετικών χωρών, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι ανταγωνίζονται, προπονητικά βοηθά το ένα γκρουπ το άλλο. Στον αντίποδα δεν παραλείπει να εκφράσει τη πικρία της για την αντίληψη των Ελλήνων προπονητών «Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία συνεννόηση μεταξύ των προπονητών, ελάχιστοι μιλάνε μεταξύ τους. Ο ένας κρύβεται από τον άλλον».

Προπονητικό κέντρο Perisher-Αυστραλία

Μοιραία η συζήτηση έφτασε και στην αλλαγή προπονητή. Όταν πριν από έναν ακριβώς χρόνο και ενώ είχε κατακτήσει τα δυο χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, γινόταν γνωστό ότι λύεται η συνεργασία της με τον μέχρι τότε προπονητή της Ναπολέων Κεφαλόπουλο. Μάλιστα για πρώτη φορά μας εξομολογείται ότι αυτή η «βίαιη» αθλητική αλλαγή στη ζωή της την οδήγησε στα πρόθυρα της κατάθλιψης .«Όλα τελείωσαν μία μέρα ξαφνικά. Δέχτηκα ένα μήνυμα ένα πρωί και αυτό ήταν .Νομίζω ότι δεν μου άξιζε να μου φερθεί κάποιος με αυτό τον τρόπο».

Ο πρώην προπονητής της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, Ναπολέων Κεφαλόπουλος

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι και την ολοκλήρωση της αθλητικής της καριέρας ποιος θα είναι ο νέος δρόμος για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη; Η απάντηση μαζί με όλα τα υπόλοιπα στην αποκλειστική συνέντευξη που ακολουθεί:

Χρήστος Κώνστας: Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι; Πάμε το Σάββατο για Πανελλήνιο ρεκόρ και πάλι επί Αυστραλιανού εδάφους μετά το ρεκόρ στα 20 χιλιόμετρα πέρυσι;

Aντιγόνη Ντρισμπιώτη: Δεν είναι εύκολο το Πανελλήνιο ρεκόρ αυτό, είναι πάρα πολύ δύσκολο για τα δικά μου δεδομένα, αλλά θέλω να κάνω μία καλή εκκίνηση στην χρονιά. Αυτό το ρεκόρ είναι εντός σταδίου, πολύ γρήγορο για εμένα, δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω, αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Ο επόμενος αγώνας μου είναι εκτός σταδίου, 20 χιλιόμετρα εκτός σταδίου, το αγώνισμά μου. Ο συγκεκριμένος αγώνας των 10 χιλιομέτρων είναι για την έναρξη της χρονιάς, μία πρόβα πριν τον βασικό αγώνα της χρονιάς στο Εθνικό πρωτάθλημα Αυστραλίας και θα λάβω μέρος.

X.K: Είναι το Εθνικό πρωτάθλημα της Αυστραλίας το βασικότερο τεστ πριν την Ρώμη;

Α.Ν: Όχι, έχουμε ακόμα. Μετά την προετοιμασία θέλουμε να δούμε μερικά πράγματα πως έχουν πάει και πριν τον Ιούνιο στην Ιταλία (σημ. Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα) υπάρχει και το παγκόσμιο κύπελλο που φέτος θα γίνει στην Αττάλεια στην Τουρκία τον Απρίλιο, που είναι κι εκεί ένας βασικός αγώνας. Γενικά είναι η χρονιά που μετράει αντίστροφα για εμένα, οπότε κάθε αγώνας είναι σημαντικός για εμένα, για την ψυχή μου. Οπότε είναι μία χρονιά που θέλω να το απολαύσω, κάθε μέρα που τελειώνει θέλω να την απολαμβάνω.

 

X.K: Αντίστροφα γιατί;

A.N: Είναι μία χρονιά Ολυμπιακή μετά από πάρα πολλά χρόνια που βρίσκομαι σε αυτό το επίπεδο και κυνηγάω μεγάλες επιδόσεις. Μία περίεργη χρονιά για εμένα. Έχω πει ότι μετά από αυτό θα σταματήσω.

X.K: Δηλαδή ακόμη κι αν η Αντιγόνη πετύχει τους στόχους της και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, θα βάλει τελεία;

Α.Ν: Θέλω να ζήσω και την κανονική ζωή κάποια στιγμή. Θέλω να κάνω αθλητισμό, αλλά επειδή το θέλω εγώ και για να ευχαριστιέμαι πιο πολύ. Μετά από τόσα χρόνια νομίζω ότι έχω επιβαρύνει πάρα πολύ και το κορμί μου και το μυαλό μου και νομίζω ότι πρέπει να αφοσιωθώ και σε άλλα πράγματα. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να βάλεις ένα τέλος στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, και δεν θέλω να μου το βάλει αυτό, θέλω να βάλω εγώ το τέλος.

X.K: Άρα το 2024 θα είναι η αθλητική κορωνίδα για την Αντιγόνη;

A.N: Ναι πολύ πιθανό, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Το έχω σκεφτεί, το έχω συζητήσει. Ο σύζυγός μου μου λέει δες το και μετά, μπορεί να σου έρθει να συνεχίσεις. Κάθε χρόνο έτσι το κάνω, από το 2016 λέω ότι θα σταματήσω και τελικά ξαναξεκινάω. Νομίζω ότι πρέπει να δω και άλλα πράγματα, να δείξω και αυτά που έχω μάθει μέχρι τώρα. Θέλω να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν στόχους, να τους πετύχουν.

X.K: Άρα μιλάμε για το επόμενο βήμα που δεν είναι άλλο από την προπονητική;

A.N: Προπονητική όχι τόσο, δεν νομίζω ότι μπορώ να ασχοληθώ με αυτό. Πρέπει να είσαι σκληρός για να ασχοληθείς με την προπονητική. Δεν μπορώ να βλέπω τους αθλητές να ταλαιπωρούνται τόσο πολύ και να το… αντέχω ψυχικά. Νομίζω ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Χ.Κ: Τι έχεις στο μυαλό σου; Πως θα μπορούσες να βοηθήσεις τους ανθρώπους να πετύχουν αυτό που θέλουν;

Α.Ν: Ίσως στην ανάπτυξη του αθλήματος σε μικρές ηλικίες, ίσως στο πως να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να πιστεύουν στον εαυτό τους και να έχουν ένα παραπάνω κίνητρο. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπω σε ένα κομμάτι διαχείρισης του αθλητισμού, αυτό με ενδιαφέρει, μου αρέσει πολύ. Δεν ξέρω αν θα πετύχω, αλλά με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Κάποτε υπήρχαν τα αθλητικά σχολεία, τώρα αυτά δεν υπάρχουν. Παλιά ερχόντουσαν αθλητές στα σχολεία και μας έδειχναν τα αθλήματα που κάνουν για να αποκτούμε πρότυπα. Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Θα ήθελα πάρα πολύ να παρακινήσω κάποιους ανθρώπους να ξαναγίνει αυτό και να μπούμε στα σχολεία εμείς οι αθλητές, οι πρώην αθλητές, οι νυν. Να δείξουμε αυτό που κάνουμε, με πόση αγάπη το κάναμε και πως πετύχαμε, που φτάσαμε. Να έχουν τα νέα παιδιά πρότυπα και να βγουν από το σπίτι και τις ηλεκτρονικές συσκευές. Εμείς παλιά πηγαίναμε στο γήπεδο για να ψυχαγωγηθούμε, απλά πράγματα, πολύ όμορφα μας έφτασαν έως εδώ.

X.K: Επανέρχομαι στους αθλητικούς στόχους της χρονιάς. Πηγαίνεις για υπεράσπιση του τίτλου στην Ρώμη;

Α.Ν: Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο, όλες φέτος θα είναι έτοιμες γιατί είναι μία Ολυμπιακή χρονιά και όλες οι αθλήτριες κυνηγούν τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να υπερασπιστώ τον τίτλο μου, θα το προσπαθήσω. Για εμένα δεν έχει σημασία μόνο το μετάλλιο, έχει η προσπάθεια. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κερδίζεις συνέχεια, αθλητές είμαστε δεν είμαστε ρομπότ, δεν είμαστε πάντα στην ίδια κατάσταση. Μακάρι να καταφέρω να βρεθώ στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και γιατί όχι να υπερασπιστώ τον τίτλο μου.

X.K: Γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα το σώμα σου. Σε αυτή τη φάση της προετοιμασίας, πως νιώθεις, συγκριτικά για παράδειγμα με πριν από δύο χρόνια;

Α.Ν: Είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα πια, μεγαλώνοντας αλλάζουν πάρα πολλά. Δεν μπορώ να έχω εικόνα ακόμα. Είμαι καλά, είμαι σε ένα πάρα πολύ γρήγορο γκρουπ εδώ, ανάμεσα σε δύο Ολυμπιονίκες και μία παγκόσμια πρωταθλήτρια, οπότε καταλαβαίνετε ότι το επίπεδο είναι πάρα πολύ ψηλό και κάθε προπόνησή μου είναι μία υπέρβαση για εμένα. Αυτές οι αθλήτριες είναι πρότυπο για εμένα, για να μπορώ και να αντέχω να προπονούμαι μαζί τους. Είναι υπέρβαση να βρίσκομαι εδώ μαζί τους και δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την διαφορά σε σχέση με πριν δύο χρόνια που ήμουν μόνη μου. Είναι πολύ διαφορετικές οι επιδόσεις γιατί βρίσκομαι σε υψόμετρο και σε ανηφόρα, και δεν μπορώ να κοιτάζω το ρολόι μου και να συγκρίνω τις επιδόσεις που έκανα πριν από δύο χρόνια σε επίπεδη διαδρομή. Δεν μπορώ να συγκρίνω με τίποτα τα τωρινά δεδομένα με τα παλαιότερα.

X.K: Άρα ο αγώνας του Σαββάτου είναι ένα αγωνιστικό τεστ για να δεις που βρίσκεσαι

A.N: Είναι ένα τεστ, αλλά για εμένα δεν είναι προτεραιότητα γιατί σε δέκα μέρες είναι ο αγώνας στόχος μου. Το Εθνικό πρωτάθλημα Αυστραλίας, στα 20 χιλιόμετρα, όπου για εμένα εκεί αρχίζει η χρονιά.

X.K: Δεύτερη φορά που βρίσκεσαι στην Αυστραλία υπό την καθοδήγηση του Βrent Vallance και θα ήθελα να μας δώσεις τις προσλαμβάνουσες που έχεις. Όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά γενικότερα, μιλάμε για την Αυστραλία που είναι μία από τις μεγάλες δυνάμεις στο βάδην παγκοσμίως και το γκρουπ του Vallance είναι ένα από τα πιο δυνατά στον κόσμο. Ποιες είναι οι διαφορές με την Ελληνική προπονητική φιλοσοφία;

Α.Ν: Δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης, λυπάμαι που το λέω. Εγώ βρίσκομαι στο βουνό. Είναι τρία τα σαλέ που βρίσκονται εδώ και στο κάθε ένα μένουμε από 35 άτομα, τα οποία μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε και όλα τα σχετικά. Είμαστε αθλητές από όλο τον κόσμο εδώ. Στο ένα σπίτι είμαστε αθλητές από όλο τον κόσμο και στα άλλα σπίτια βρίσκονται αθλητές από όλη την Αυστραλία, σε όλες τις ηλικίες, υπό την καθοδήγηση των ομοσπονδιακών προπονητών σε ένα καμπ που διαρκεί έναν μήνα. Δηλαδή βρίσκονται εδώ οι ομοσπονδιακοί προπονητές, που καθοδηγούν όλους αυτούς τους αθλητές για ένα μήνα, στον πιο κρίσιμο μήνα τους στη χρονιά, στην βασική προετοιμασία στο βουνό. Χωρίς να έχουν διαφορές μεταξύ τους, χωρίς να βάζουν διαφορετικές προπονητικές τακτικές μεταξύ τους. Έχουν όλοι μία ίδια τακτική, πηγαίνουμε για προπόνηση όλοι μαζί, μπορεί να βρεθούμε στο στάδιο περίπου 70 αθλητές για να κάνουμε προπόνηση όλοι μαζί. Μας χωρίζουν σε γκρουπ ανάλογα με τις επιδόσεις μας και το τι χρόνο μπορούμε να κάνουμε. Είναι με το χρονόμετρο στο χέρι και μετρούν όλους αυτούς τους αθλητές, καταγράφουν τα δεδομένα και φυσικά βρίσκουν τα ταλέντα. Καταλαβαίνετε ότι το επίπεδο είναι πάρα πολύ ψηλό και αυτά γίνονται κάθε χρόνο εδώ. Παράλληλα είναι και τα μικρά παιδιά εδώ. Οι νέοι που ξεκινούν από τα 5 χιλιόμετρα, οι 14-18 ετών αθλητές, είναι εδώ. Παρακολουθούν εμάς τους μεγαλύτερους, προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω, αποκτούν πρότυπα. Είναι όλοι οι αθλητές της Αυστραλίας από την κατηγορία των νέων μέχρι των ανδρών – γυναικών εδώ.

 

X.K: Την ίδια ώρα όμως, τι ισχύει για την Ελλάδα;

A.N: Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία συνεννόηση μεταξύ των προπονητών, ελάχιστοι μιλάνε μεταξύ τους. Ο ένας κρύβεται από τον άλλον. Δεν ξέρω αν απλά κρύβονται, δεν μιλιούνται μεταξύ τους οι προπονητές και αυτό είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν ταλέντα από την μία πόλη στην άλλη, που δεν μπορούν να πάνε γιατί ο ένας προπονητής δεν μιλάει με τον άλλο. Για μεταξύ τους διαφορές, όχι για διαφορές στο άθλημα. Να υπάρχουν διαφορές στο άθλημα και να προσπαθήσουμε να τις βάλουμε στο τραπέζι να τις λύσουμε, ναι το δέχομαι. Να υπάρχουν διαφορές μεταξύ προπονητών και να μην μπορούν να τα βρουν για να υπάρξει ανάπτυξη του βάδην στην Ελλάδα, λυπάμαι. Δεν είναι στο αγώνισμα το δικό μας μόνο αυτό, από όσο ξέρω γίνεται το ίδιο σε όλα τα αγωνίσματα. Οι προπονητές δεν μιλάνε μεταξύ τους.

X.K: Είναι θέμα κουλτούρας;

A.N: Είναι θέμα αντίληψης. Του πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τα πράγματα. Εδώ όλοι μαζεύονται για να κάνουν το κοινό καλό. Στην Ελλάδα ο ένας κοιτάζει να φάει τον άλλον.

X.K: Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχει ρόλο μία ομοσπονδία για να δημιουργήσει το κλίμα που περιγράφεις ή είναι καθαρά θέμα προσώπων και αυτό δεν αλλάζει;

A.N: Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι θέμα προσώπων γιατί είναι τα ίδια πρόσωπα όλα τα χρόνια, δεν υπάρχει καμία αλλαγή και όταν πάει να γίνει αλλαγή, χωρίζονται με έναν τρόπο μαγικό σαν να είναι «κόμματα» και ο καθένας κάνει τον δικό του αγώνα ξεχωριστά, χωρίς καμία σύνδεση. Δηλαδή ένας καινούργιος προπονητής να βγει, θα πάει σε ένα από αυτά τα… «κόμματα». Δεν θα συνδεθεί με όλους.

Χ.Κ: Βρίσκεσαι στην Αυστραλία για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, μακριά από την χώρα σου σε μία καθαρά Ολυμπιακή χρονιά, σε μία περίοδο που είναι η χρονιά σου, είναι η κορωνίδα σου, ασχέτως αποτελέσματος. Όλα δείχνουν ότι θέλεις να αποχαιρετήσεις με πολύ ψηλά το κεφάλι τον αθλητισμό αυτού του επιπέδου. Έχεις την στήριξη της ομοσπονδίας;

Α.Ν: Φυσικά, έχω την στήριξη της ομοσπονδίας. Έχω την στήριξη της οικογένειάς μου, της Ολυμπιακής Επιτροπής. Φίλων, πολλών φίλων. Βρίσκομαι εδώ ήδη δύο μήνες. Θα μείνω σχεδόν άλλους δύο, δεν έχω κανένα πρόβλημα για το πως θα κινηθώ και στο τι θα κάνω. Δεν μου είπαν τίποτα, ακόμα και στην επιλογή του προπονητή δεν μου είπαν όχι.

X.K: Πως προέκυψε η αλλαγή προπονητή από τον κ. Κεφαλόπουλο στον Vallance;

A.N: Να πούμε για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ότι δεν ήταν επιλογή μου να αλλάξω προπονητή. Να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω πως προέκυψε. Ένα ωραίο πρωινό, έλαβα ένα μήνυμα ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η συνεργασία μας. Από εκεί και έπειτα, εγώ έπρεπε να δω τι θα κάνω. Όταν είσαι σε αυτό το επίπεδο, έχεις δύο χρυσά μετάλλια και ξαφνικά μένεις χωρίς προπονητή, πρέπει να γίνει κάτι. Εκείνη την χρονιά επέλεξα να έρθω στην Αυστραλία. Ο λόγος που ήρθα στην Αυστραλία ήταν επειδή δεν είχα προπονητή και δεν ήταν επιλογή μου. Με ένα μήνυμα ήρθε το τέλος της συνεργασίας μας με τον κύριο Κεφαλόπουλο. Ήμουν με τον κύριο Κεφαλόπουλο για τρία χρόνια, πριν ήμουν με άλλον προπονητή, τον πρώτο μου. Μου αρέσει γενικά να έχω σταθερότητα μου ήταν δύσκολο να αλλάξω προπονητή. Κάποια στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να δω διαφορά επειδή θέλω να δώσω το 100% του εαυτού μου στον αθλητισμό, έπρεπε να το κάνω όπως έπρεπε. Πήγα στον κύριο Κεφαλόπουλο, πετύχαμε όσα πετύχαμε μαζί, με έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο θα μπορούσε ένας αθλητής να φτάσει έναν αθλητή και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές μαζί, μετάλλια ατομικά, ομαδικά μαζί με τα κορίτσια, πολύ δυνατές και όμορφες στιγμές, αλλά όλα τελείωσαν μία μέρα ξαφνικά. Δεν ρώτησα τον λόγο, γιατί νομίζω ότι δεν μου άξιζε να μου φερθεί κάποιος με αυτό τον τρόπο. Ό,τι και να είχα κάνει, και λάθος να είχα κάνει, νομίζω ότι δικαιούμουν να δικαιολογηθώ. Δεν μου δόθηκε ποτέ αυτή η ευκαιρία και έτσι δεν προσπάθησα ξανά ποτέ, δεν έκανα καμία προσέγγιση, γιατί είμαι πολύ μεγάλη κοπέλα για να μπω στην διαδικασία. Εφόσον κάποιος αποφασίζει κάτι, αυτό σημαίνει ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Τότε προχωράω παρακάτω. Εμένα αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να αποφασίσω ποιο θα είναι το επόμενο μου βήμα. Μέσα σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο που πέρασα, στα όρια της κατάθλιψης, ρωτώντας τον εαυτό μου συνεχώς γιατί συνέβη. Έτσι αποφάσισα να φύγω για την Αυστραλία δίχως να γνωρίζω κανέναν, ούτε καν τον Μπρεντ Βάλανς.

Χ.Κ: Ο κ. Κεφαλόπουλος είναι και ομοσπονδιακός προπονητής. Ούτε η ομοσπονδία είχε κάποια ενημέρωση για τον λόγο που τελείωσε αυτή η συνεργασία;

A.N: Όχι, από όσο γνωρίζω.

X.K: Πως προέκυψε η Αυστραλία;

A.N: Ξέροντας ότι ο Μπρεντ Βάλανς κάνει κάθε χρόνο καμπ με διεθνείς αθλητές, είχα λάβει ένα email πρόσκλησης και ακολούθησα τα βήματα. Στην αρχή στην Αυστραλία έβγαζα μόνη μου τα προγράμματα προπόνησης. Από την ώρα που έφυγα από την Ελλάδα μέχρι και το πρώτο τρίμηνο στην Αυστραλία έβγαζα μόνη μου πρόγραμμα, βγάζοντας κάποια δεδομένα με βάση το βουνό που βρίσκομαι εδώ και με βάση το πρόγραμμα των άλλων αθλητών. Απλά επειδή ξέρω ότι το σώμα μου δουλεύει με πολλά χιλιόμετρα, έκανα παραπάνω χιλιόμετρα. Δηλαδή εκεί που οι αθλητές είχαν ρεπό το απόγευμα εγώ έβγαινα για προπόνηση γιατί ήξερα ότι αυτό θα με βοηθήσει και θα πάρω κάτι από αυτό. Κάνοντας το Πανελλήνιο ρεκόρ κι έπειτα, ζήτησα από τον Μπρεντ Βάλανς να με καθοδηγήσει. Του είπα ότι θέλω να κάνω το Πανελλήνιο ρεκόρ. Μία αθλήτριά του έγινε «λαγός» μου εκείνη την μέρα, η Μόνταγκ και μου είπε πάμε να κάνουμε το Πανελλήνιο ρεκόρ. Μία φανταστική αθλήτρια που μπορεί να κάνει απίστευτα πράγματα.

Χ.Κ: Καθαρά προπονητικά, τι έχεις αλλάξει από την περίοδο των χρυσών μεταλλίων μέχρι σήμερα;

A.N: Τα πάντα. Είναι πάρα πολύ διαφορετική η προπόνηση που κάνω εδώ. Δεν είναι τίποτα ίδιο. Σε επίπεδο έντασης, δουλεύουμε πολύ αναερόβιο. Εμένα μου έλειπε πάρα πολύ, ίσως αυτό θα με είχε βοηθήσει πιο πολύ να είμαι ταχύτερη. Έκανα προπόνηση για δύο αποστάσεις, αλλά αυτό που μου έλειπε είναι η ένταση. Βρισκόμενη σε αυτό το γκρουπ και κυνηγώντας αυτές τις αθλήτριες, θυμήθηκα έναν φίλο μου που μου είχε πει ότι θέλει να με δει να τερματίζω σε έναν αγώνα και να λιποθυμάω. Πολλές φορές στην προπόνηση, ακολουθώντας τα κορίτσια αυτά, αισθάνομαι ότι θα μου φύγει η καρδιά, τόση ένταση υπάρχει. Αγγίζω τα όριά μου.

X.K: Ένα κομμάτι είναι το αναερόβιο. Ποια άλλη διαφορά υπάρχει στο προπονητικό πρόγραμμά σου;

A.N: Υπάρχει το αερόβιο που υπάρχουν συγκεκριμένες ημέρες, όπως γινόταν και στην Ελλάδα, απλά δεν ήξερα πόσα θα είναι τα χιλιόμετρα και ποια θα είναι η ένταση. Εδώ, υπάρχουν συγκεκριμένες μέρες που γίνεται το αερόβιο και συγκεκριμένες που γίνεται το αναερόβιο, που προετοιμάζεσαι από πριν για το πως θα είσαι. Εδώ δουλεύουν πολύ διαφορετικά σε σχέση με την Ελλάδα. Ακόμα και τα διαλείμματα είναι διαφορετικά.

X.K: Υπάρχει μία μεγάλη συζήτηση στην Ελλάδα, για το πόσο πίσω είναι στην Ελλάδα η προπονητική φιλοσοφία, κυρίως στα αγωνίσματα αντοχής. Ποια είναι η δική σου άποψη;

A.N: Εγώ ήρθα στην Αυστραλία πέρυσι με μία διαφορετική προπονητική τακτική, φέτος είμαι με νέα προπονητική τακτική. Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι εδώ στην Αυστραλία τουλάχιστον, δεν ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα. Και δεν ακολουθούν τα ίδια και τα ίδια βάσει ημερομηνιών και βάσει αγώνων. Τα ίδια κομμάτια, τις ίδιες αποστάσεις, το ίδιο tempo. Αλλάζει κάθε φορά και θεωρώ ότι αυτό κάνει καλό στον αθλητή, γιατί κάθε φορά ξεπερνάει τον εαυτό του και δουλεύει άλλα πράγματα. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να δουλεύουμε γρήγορα, γρήγορα να ανεβάσουμε την αντοχή μας. Εδώ, η αντοχή γίνεται αργά, σε σημείο που εγώ λέω ότι δεν γίνεται, πρέπει να πάμε πιο γρήγορα. Αλλά έτσι δουλεύουν αλλά η ταχύτητά τους δεν περιγράφεται.

Χ.Κ: Στο κομμάτι της αποκατάστασης, δηλαδή στις ημέρες εκτός προπόνησης, ποια είναι η φιλοσοφία που υπάρχει;

A.N: Εδώ στο βουνό που είμαστε ένα μήνα, είχαμε δύο φυσικοθεραπευτές και κάποιους μασέρ, που μετά από κάποιες δύσκολες προπονήσεις υπήρχε μία σειρά, ανάλογα με το ποιοι αθλητές είχαν την πραγματική ανάγκη. Κι έτσι γινόταν ένα πρόγραμμα κυκλικό, με τις μέρες. Ξέραμε ποιες μέρες θα έχουμε το μασάζ μας και την αποθεραπεία μας. Έχουμε σεφ που μας μαγείρευε κάθε μέρα αυτό που έπρεπε να φάμε. Επίσης υπήρχαν και δύο μέρες την εβδομάδα που δεν είχαμε το απόγευμα προπόνηση. Αυτό ήταν το recovery μας. Είχαμε το ποτάμι που πηγαίναμε για κρυοθεραπεία, και την σάουνα που μπαίναμε να κάνουμε την αποθεραπεία μας. Τα κέντρα που έχουν διαλέξει είναι πλήρη για τους αθλητές. Στην ουσία είναι σαλέ, χιονοδρομικό κέντρο και επειδή υπάρχουν και οι αθλητές του σκι, που χρειάζονται την αποκατάστασή τους, ακολουθείται ένα πρόγραμμα. Έχουμε την αποκατάστασή μας όπως πρέπει, το γυμναστήριό μας, υψηλών προδιαγραφών που συνεργάζεται με την Αυστραλιανή ομοσπονδία. Είναι όλα πολύ οργανωμένα.

 

Χ.Κ: Βρισκόμαστε πίσω στην αντίληψη, στην προπονητική φιλοσοφία και στις παροχές, στην στήριξη εκτός αγώνων και προπόνησης. Τελικά πως τα καταφέρνουμε και παίρνουμε χρυσά μετάλλια και έχουμε κάποιες καλές διακρίσεις;

A.N: Είναι το πάθος που υπάρχει. Οι περισσότεροι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό, έχουν έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό τους που τον έχουν δημιουργήσει μόνοι τους. Πλέον υπάρχει η στήριξη, είναι σημαντικό να το πούμε ότι υπάρχει η στήριξη μέσα σε μία Ολυμπιακή χρονικά. Ο αθλητής φτιάχνει τα δικά του δεδομένα και έχει τους δικούς του στόχους και τα δικά του όνειρα. Όταν φτάνεις σε ένα επίπεδο και ξέρεις ότι μπορείς να πετύχεις παραπάνω, προσπαθείς. Εγώ δεν έσκυψα το κεφάλι και σκέφτηκα ότι έμεινα μόνη μου και δεν μπορώ να το κάνω. Είπα ότι μπορώ να το κάνω και θα το κάνω. Τέλος. Δεν υπήρχε στιγμή που να σκέφτηκα ότι σταματάω. Είπα ότι τώρα θα αποδείξω ότι μπορώ. Έχουμε έναν εγωισμό που όταν χάνουμε πολλά πράγματα, έχουμε το πάθος για να κερδίσουμε ακόμα περισσότερα. Εμένα τουλάχιστον αυτό με έχει φτάσει έως εδώ.

Χ.Κ: Τι έχεις να πεις σε όλους τους αναγνώστες μας; Σε όλους όσους περιμένουν να σε δουν στο Πανευρωπαϊκό και πολύ περισσότερο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπάρχει ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις;

A.N: Δεν θα υποσχεθώ, σίγουρα γιατί δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους, σίγουρα όμως θα κάνω την προσπάθειά μου για να μπορέσω να πω στον εαυτό μου ότι δοκίμασα και προσπάθησα. Σίγουρα είναι μία κομβική χρονικά για εμένα και θα ήθελα να πάει καλά φυσικά, όμως είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη από τα χρόνια μου στον αθλητισμό και που έχω καταφέρει αυτά που κατάφερα. Νιώθω γεμάτη, πλήρης, σίγουρα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο πάντα θα είναι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Ακόμα και αν δε συμβεί, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί, εγώ νιώθω πραγματικά γεμάτη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ από την ψυχή μου, το σώμα μου, για να βρεθώ στην καλύτερη μέρα μου. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε εύκολα.

H Αντιγόνη Ντρισμπιώτη σχεδιάζει να επιστρέψει Ελλάδα τον Απρίλιο συμμετέχοντας τον ίδιο μήνα στην πρώτη μεγάλη αθλητική διοργάνωση της χρονιάς στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο βάδην στην Τουρκία και βάζοντας πλώρη για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στη Ρώμη τον Ιούνιο, για να συνεχίσει με τον τελευταίο της αθλητικό σταθμό τον Αύγουστο στο Παρίσι στην τρίτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς αγώνες.