Γράφει ο Δημήτρης Λύκουρας

 Αντώνης Καταντωνάκης: το 23.16 που κουβαλούσε μέσα του δύο δεκαετίες... Το «Κρι-Κρι» των Ελληνικών σπριντ

Υπάρχουν επιδόσεις που σβήνονται σε δέκατα του δευτερολέπτου. Και υπάρχουν και εκείνες που γράφονται με μελάνι ανεξίτηλο στη μνήμη όσων πιστεύουν ότι ο αθλητισμός δεν μετριέται μόνο με μεζούρες και χρονόμετρα.

Ο Αντώνης δεν πέτυχε απλώς ένα 23.16 στα 200 μέτρα. Έσπασε την εσωτερική του γραμμή τερματισμού. Άνοιξε μια χρονική ρωγμή που ενώνει το “τι θα μπορούσε να είχε γίνει” με το “να, τι έγινε τελικά”.

 

Σε ηλικία 48 ετών, με φόντο τα ασβεστωμένα σπίτια του Πρινιά Ηρακλείου και τη σιλουέτα του Ψηλορείτη στο βάθος των αναμνήσεων, ο Αντώνης δεν έτρεξε απλώς- επανόρθωσε.

Για το παιδί που δεν είχε στάδιο να τρέξει .

Για τον έφηβο που αποκλείστηκε από τον αθλητισμό προτού καν τον γνωρίσει.

Για τον νεαρό που έφυγε για τη Βαρκελώνη με πίκρα και γύρισε με όνειρα.

Για τον 28χρονο που τόλμησε να φορέσει σπάικς για πρώτη φορά και να παλέψει για ένα όνειρο που κάποιοι του είπαν πως «δεν του ανήκει».

Ο Αντώνης Καταντωνακης μοιάζει με το κρι-κρι του Ψηλορείτη ,γέννημα του βουνού, ανθεκτικός, ελεύθερος, και πεισματάρης. Όπως το αγέρωχο αυτό ζώο σκαρφαλώνει τα απότομα βράχια με φυσική χάρη και αλύγιστη θέληση, έτσι κι εκείνος, από τα ριζά του βουνού και την απομόνωση του Πρινιά, σκαρφάλωσε με πίστη και μόχθο στη δική του κορυφή. Παρά τους τραυματισμούς, τα “όχι” της ζωής και τις χαμένες ευκαιρίες, στάθηκε όρθιος, αυτόνομος, κι ακολούθησε το ένστικτο της καρδιάς του. Δεν ζητάει χειροκροτήματα· του αρκεί η ελευθερία της διαδρομής, το τίμιο πάλεμα με τον χρόνο και την ψυχή του. Ο Καταντωνακης, όπως το κρι-κρι, είναι ένα σύμβολο του αδάμαστου ελληνικού πνεύματος ,εκείνου που δεν λύγισε ποτέ!

Ο Αντώνης είναι από εκείνους τους ανθρώπους που σε μια άλλη εποχή θα έπαιζαν ρόλο σε έπος. Όχι γιατί νίκησαν, αλλά γιατί δεν παραιτήθηκαν ποτέ. Γιατί μετέτρεψαν τη ματαίωση σε επιμονή, και την επιμονή σε ρυθμική ανάσα στην ευθεία των 200 μέτρων.

Το 23.16 δεν είναι απλώς νέο Πανελλήνιο και Βαλκανικό ρεκόρ στην κατηγορία Μ45. Είναι το νήμα που έδεσε όλες τις ανολοκλήρωτες διαδρομές του παρελθόντος.

Είναι η απάντηση στη φράση «δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά».

Είναι τα δάκρυα χαράς που μόνο όποιος πόνεσε πολύ μπορεί να νιώσει.

Είναι η συντριβή του προηγούμενου ρεκόρ του (23.40) αλλά και η υπόσχεση:

«Πλώρη για κάτω από 23».

Αυτός που γύρισε από την άλλη πλευρά της πιθανότητας

Ο διαχρονικός αθλητισμός, όταν γίνεται με τέτοια πειθαρχία και σεβασμό, δεν είναι ένα «χόμπι ενηλίκων». Είναι ένας φόρος τιμής σε όλα εκείνα τα χρόνια που κάποιοι δεν μας επέτρεψαν να κυνηγήσουμε αυτό που ήμασταν φτιαγμένοι να κάνουμε. Είναι ένα είδος αθλητικής λύτρωσης.

Ο Αντώνης δεν κάνει «στίβο για να διατηρηθεί».

Ο Αντώνης κάνει στίβο για να ζήσει…

Τρέχει μόνος του, χωρίς προπονητή.

Ζει ανάμεσα στην Πράγα και την Κρήτη, αλλά η ψυχή του έχει σταθερή κατοικία στο ταρτάν.

 

Ασπάζεται τη φιλοσοφία του νέου αθλητή, με πειθαρχημένη διατροφή και στοχοπροσήλωση, όχι απλώς για να «παρουσιάζεται αξιοπρεπής», αλλά για να διαπρέπει.

Από το λιμάνι του Ηρακλείου το 2004, την ώρα που η Φανή Χαλκιά έμπαινε στην ιστορία, ο Αντώνης άκουγε στο ραδιόφωνο και παραιτούνταν από τη δουλειά του την επόμενη μέρα. Το Πεκίνο δεν ήρθε ποτέ. Αλλά ήρθε η Πεσκάρα του 2023 και μαζί της, το χρυσό μετάλλιο στα 400μ και η εκπλήρωση της παιδικής του υπόσχεσης.

Και τώρα, με φόντο το Golden Spike της Οστράβα, μπροστά σε 30.000 θεατές και κάμερες 100 χωρών, ο Αντώνης θα ζεσταθεί δίπλα στον Ντουμπλάντις, την Μπολ, τον Ίνγκεμπριγκτσεν. Όχι γιατί το “δικαιούται” με το παλιό σύστημα. Αλλά γιατί το άξιζε — και το πήρε μόνος του.

Αυτό είναι το νόημα του διαχρονικού αθλητισμού..

Δεν πρόκειται για αγώνες «δεύτερης ευκαιρίας», αλλά για μια δεύτερη νιότη με συνείδηση και πυγμή.

Ο διαχρονικός αθλητής δεν είναι «αυτός που συνεχίζει».

Είναι αυτός που ξεκινά κάθε μέρα από την αρχή.

Που έχει λόγο να σηκωθεί το πρωί, να μετρήσει το ρίσκο, να ελέγξει τη φόρμα του και να μπει με καρδιά έφηβου και σοφία ενήλικα στην κούρσα.

Ο Αντώνης δεν μας θυμίζει απλώς τι σημαίνει να επιμένεις.

Επαναπροσδιορίζει το τι σημαίνει να είσαι αθλητής.