Το αγωνιστικό πρόγραμμα της κατηγορίας Κ16 είχε αλλάξει από το 2019 με απόφαση της επιτροπής επιμόρφωσης του ΣΕΓΑΣ και εφαρμόσθηκε από το 2020. Οι αλλαγές είχαν στόχο την μείωση της αγωνιστικής επιβάρυνσης κυρίως στα αναερόβια γαλακτικά αγωνίσματα.

Στην εφαρμογή του αγωνιστικού προγράμματος του 2019 και λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία από τον αριθμό συμμετοχών στο Διασυλλογικό πρωτάθλημα του 2021 και 2022, σε επιλεγμένους ομίλους με μαζική συμμετοχή, διαπιστώσαμε ότι τα αγωνίσματα με τις περισσότερες συμμετοχές ήταν: 80+150+1200μ.+μήκος, με ποσοστό συμμετοχής στο σύνολο των αγωνισμάτων:62% (2021) και 67%(2022). Και επιπλέον διαπιστώσαμε ότι στα αγωνίσματα με την μεγαλύτερη συμμετοχή (80+150+1200μ.+μήκος) μόνο το 52% (2021) και το 46% (2022) έπιασε το όριο βαθμολόγησης.

 

Προφανώς η πρώτη εκτίμηση για αυτά τα δεδομένα είναι ότι οι προπονητές προετοιμάζουν τους αθλητές τους στα πιο «φυσικά» αγωνίσματα, δηλαδή με τις λιγότερες τεχνικές απαιτήσεις.. Όμως το γεγονός ότι σχεδόν το 50% από αυτούς τους αθλητές δεν «πιάνει» τα όρια βαθμολόγησης δείχνει ότι είναι σε λάθος αγώνισμα ή δεν έχουν τις ανάλογες φυσικές και ψυχικές ικανότητες για να αξιολογηθούν σε οποιοδήποτε αγώνισμα.. Αν δεχθούμε ότι το ποσοστό των μη κατάλληλων για το άθλημα δεν είναι το μεγαλύτερο, τότε έχουμε μπροστά μας το πρόβλημα την σωστής αθλητικής εξειδίκευσης.. Και φυσικά η κατάργηση των ενδιάμεσων δρομικών αγωνισμάτων μεταξύ των 150 - 1200μ. “συμπίεσε” πολλά παιδιά σε αγωνίσματα που δεν μπορούν να αξιολογηθούν. Και εάν αυτά τα παιδιά βρέθηκαν και παραμένουν σε ένα αγώνισμα που «δεν μετράνε» αγωνιστικά το πιο πιθανόν είναι, σύντομα, να σταματήσουν αθλητισμό.

Αυτή η πραγματικότητα, μετά την εφαρμογή του αγωνιστικού προγράμματος του 2019, δείχνει ότι η προσπάθεια του ΣΕΓΑΣ για μείωση της αγωνιστικής επιβάρυνσης οδήγησε σε ένα άλλο, ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα.

Φέτος με απόφαση της επιτροπής ανάπτυξης, και αφού λήφθηκαν υπόψη οι προτάσεις των προπονητών από τον δημόσιο διάλογο, επανήλθαν τα περισσότερα αγωνίσματα του αγωνιστικού προγράμματος του 2019 και νωρίτερα. Από τις αλλαγές του 2020 παρέμειναν στο αγωνιστικό πρόγραμμα τα 2χιλ. στηπλ (χωρίς πέρασμα λίμνης), το τετραπλούν και η σκυταλοδρομία 4Χ200μ.(μικτή), αντί της σκυταλοδρομίας 4Χ300μ.(χωριστά για αγόρια και κορίτσια). Η πιο σημαντική αλλαγή είναι στην βαθμολογία των αθλητών στο διασυλλογικό πρωτάθλημα. Συγκεκριμένα:Κάθε αθλητής – αθλήτρια και ομάδα σκυταλοδρομίας που πετυχαίνει το όριο βαθμολόγησης και ανεξάρτητα από τη θέση κατάταξης τους, βαθμολογείται – αξιολογείται στα ατομικά αγωνίσματα με 4 βαθμούς και κάθε ομάδα σκυταλοδρομίες με 8 βαθμούς. Εάν αυτή η ρύθμιση ισχύσει, τα επόμενα χρόνια, και για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα Κ16 οι προπονητές δεν θα έχουν το κίνητρο του βάθρου αλλά του ορίου βαθμολόγησης, για το σύνολο των αθλητών.

 

Σχολιάζοντας τα παραπάνω δεδομένα και την διαχρονική εμπειρία μου διαπιστώνω ότι το πρόβλημα της πρόωρης επιβάρυνσης, αφορά ΟΛΑ τα αγωνίσματα και έχει να κάνει με τη γνώση, τη φιλοσοφία και τα κίνητρα του προπονητή. Όσο κι αν αλλάξουν τα αγωνίσματα αν δεν υπάρχει αλλαγή φιλοσοφίας και κινήτρων στους προπονητές οι επιβαρύνσεις θα είναι μεγάλες.

Ειδικά  στα αναερόβια γαλακτικά αγωνίσματα(300-600μ.) όλοι γνωρίζουμε ότι η στόχευση της προπόνησης, σε αυτές τις ηλικίες, είναι στην τεχνική - ταχύτητα, αντοχή στην ταχύτητα, ταχυδύναμη, αερόβια ικανότητα. Με άλλα λόγια ο νεαρός αθλητής θα πρέπει να βελτιώσει τις προαπαιτούμενες φυσικές ικανότητες, πριν από την ειδική αντοχή για τα 400-800μ. Συμπερασματικά η εφαρμογή των προπονητικών αρχών του μακροχρόνιου σχεδιασμού της προπόνησης οδηγεί σε υψηλότερου επιπέδου επιδόσεις και το κυριότερο οι αθλητές έχουν σταθερή απόδοση σε υψηλό επίπεδο επί πολλά χρόνια.