Βλέποντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα του κλειστού στίβου σημείωσα τις δηλώσεις δύο πρωταθλητών. Του Κόλμαν (Coleman) που μετά την νίκη του στα 60μ. δήλωσε ότι είπε στο μυαλό του να αφήσει το σώμα του να κάνει αυτό που γνωρίζει να κάνει στην προπόνηση, δηλαδή να αυτοσυγκεντρωθεί, αγνοόντας ποιος τρεχει δίπλα του (κάτι που δεν έκανε στο πρωτάθλημα των Η.Π.Α. και έχασε στα τελευταία μέτρα).

Αντίθετα ο Κύπριος πρωταθλητής Τραϊκοβιτς δήλωσε μετά τον τελικό, ότι έδωσε “εντολή” στον εαυτό του να κυνηγήσει στο 1ο εμπόδιο τον Αμερικανό Χολογουέϊ (Holloway). Αυτή η υπεκινητοποίηση άλλαξε το κινηματικό του μοντέλο και δεν έφθασε καλά στο 1ο εμπ. με αποτέλεσμα να το χτυπήσει με το 1ο πόδι και να χάσει τον ρυθμό του...

 

Πόσες φορές έχουμε δει, στους δρόμους ταχύτητας, αθλητές να προσπαθούν πολύ και να μην μπορούν να πετύχουν καλύτερη επίδοση. Αυτή η προσέγγιση γίνεται “αυτόματα” από την αίσθηση του αθλητή ότι πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι, όταν θέλουν να υπερβούν τις ατομικές τους ικανότητες, σε οποιαδήποτε μέγιστη προσπάθεια. Στους αθλητές η φράση “προσπαθώ πολύ” δείχνει ότι αμφιβάλουν για τις ικανότητες τους και το πιο σημαντικό λάθος είναι η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν.

Και στους δρόμους ταχύτητας, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, προκειμένου να φθάσουν στην μέγιστη ταχύτητα, προσπαθούν να την ανεβάσουν με την αυτοεντολή “προσπαθώ πολύ”... Αυτό όμως οδηγεί σε αντίθετο αποτέλεσμα, γιατί πάνε κόντρα στους φυσικούς νόμους καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια με έντονο μυϊκό σφίξιμο που οδηγεί σε γρήγορη εξουθένωση και γιαυτό αποτυγχάνουν να μεγιστοποιήσουν τις ικανότητες τους.

Όμως οι αθλητές που έχουν μάθει τον φυσικό τρόπο ανάπτυξης της ταχύτητας, οι ονομαζόμενοι “εσωτερικοί αθλητές” γνωρίζουν ότι με λιγότερη προσπάθεια μπορούν να πετύχουν καλύτερα αποτελέσματα.

Ως προπονητική στρατηγική προτείνω, εκτός από την ανάπτυξη των βασικών φυσικών ικανοτήτων του αθλητή, να υπάρξει ένα μεγάλο διάστημα για εμπέδωση του κινηματικού μοντέλου στο σπριντ με υπομέγιστες εντάσεις (85-93%) ή με την μέγιστη ελεγχόμενη ταχύτητα, χωρίς περιττές κινήσεις και μέγιστη δυνατή χαλαρότητα. Όταν ο προπονητής απαιτεί υψηλές εντάσεις(=μέγιστη συχνότητα) από τους αθλητές και ο αθλητής προσπαθεί να πετύχει τις ζητούμενες επιδόσεις και όχι να τρέξει ελεύθερα τότε, αρχικά πετυχαίνει ένα “φορμάρισμα”, που όμως δεν έχει επιτευχθεί μέσα από τους απαραίτητους νευρομυϊκούς αυτοματισμούς. Δηλαδή δεν έχει αφομοιωθεί σιγά-σιγά στο σώμα, με βάση τους φυσικούς νόμους της προσαρμογής. Έτσι συνήθως στους αγώνες τρέχει ¨σφιχτός¨ και δεν μπορεί να μεγιστοποιήσει την απόδοση του.

 

Αυτή η οδηγία ισχύει κυρίως στον αναπτυξιακό αθλητισμό και σε διορθώσεις τεχνικής σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Συμπληρωματικά αναφέρω ότι στους περισσότερους αθλητές – πρωταθλητές η ψυχοσωματική διέγερση του αγώνα είναι δεδομένη και άρα ΔΕΝ πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια που οδηγεί σε έντονο μυϊκό σφίξιμο κι άρα σε γρήγορη εξουθένωση. Αντίθετα πρέπει να επικεντρωθούν στον αυτοέλεγχο της κινηματικής τους συμπεριφοράς, για να ξεπεράσουν τα όρια τους. Τελικά η απόλυτη ανταγωνιστική στρατηγική είναι να παραμείνουν επικεντρωμένοι στην ηρεμία τους, αυτοπεποίθηση, τακτική, ελεύθεροι από την επιρροή οποιουδήποτε άλλου αθλητή-αντιπάλου. Ο μέγιστος αυτοέλεγχος είναι το καλύτερο όπλο για την μάχη που ακολουθεί…