Στην πρώτη του Παραολυμπιάδα, ο Θανάσης Προδρόμου θέλει να διαπρέψει. Οι στόχοι του είναι υψηλοί και βασίζονται στις επιδόσεις που είχε πριν αναχωρήσει για το Τόκιο. Ο νεαρός άλτης του τριπλούν περιμένει πως και πώς να συμμετέχει στη μεγάλη γιορτή του αθλητισμού. Όπως εξηγεί στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ, «είναι μοναδική εμπειρία για μένα, είναι όνειρο κάθε μικρού παιδιού όταν βλέπει στη τηλεόραση τους Ολυμπιακούς Αγώνες να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Είναι πραγματικά μοναδικό να εκπροσωπώ την χώρα μου. Κάθε φορά που ακούω τον Εθνικό ύμνο για κάποιον άλλο αθλητή ανατριχιάζω και πραγματικά εύχομαι να βγω και εγώ πρώτος για να ακουστεί ο Εθνικός ύμνος της χώρας μου. Είναι πολύ δύσκολος ο αθλητισμός, έχει πολύ πόνο κάθε ημέρα πρέπει να προσπαθείς» λέει χαρακτηριστικά.

Η πορεία του ως το Τόκιο είναι εντυπωσιακή καθώς, «από συμμετείχα στο Παγκόσμιο του Ντουμπάι όπου κατέλαβα την πέμπτη θέση. Μετά ήταν το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, όπου έκανα καλύτερη επίδοση από αυτή που είχα πανελλήνιορεκόρ και παγκόσμιο ρεκόρ στο τριπλούν. Έκανα 14.71μ. ενώ το προηγούμενο ρεκόρ ήταν 14.51μ. Πιστεύω ότι με την τρίτη επίδοση που έχω το 2021 έχω κάποιες ελπίδες να ακούσω τον Εθνικό ύμνο. Στο μήκος έχω την 5η καλύτερη επίδοση με 7.05μ. που είναι και πανελλήνιο ρεκόρ. Το προηγούμενο ήταν 7.03μ πάλι δικό μου. Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα έκανα 7.01μ και ήρθα δεύτερος στη κατηγορία Τ20».

Κάνοντας μία μίνι αναδρομή στην αθλητική του πορεία θυμάται πως ο στίβος μπήκε στη ζωή του, αλλά και γιατί τον επέλεξε. «Τον Στίβο τον ξεκίνησα από αρκετά μικρός, από 14 ετών. Ο προπονητής που έχω ακόμη από το σχολείο, με είδε και με πήρε σαν ταλέντο. Στην αρχή δίστασαν οι γονείς μου να με πάνε αλλά στη συνέχεια με ανέλαβε ο θείος μου και με πήγε. Και πηγαινοερχόμουνα με λεωφορείο. Κάθε ημέρα κάνω 140 χλμ. από τον Άγιο Αθανάσιο έως το Καυτατζόγλειο και ξανά πίσω στο σπίτι. Πάντα προπονητής μου ήταν ο Ανέστης Μανταρτζίδης, που τον έχω σαν πατέρα, μπορεί και να γνωρίζει περισσότερα από τον πατέρα μου. Ποτέ δεν πρόκειται να τον αφήσω. Μιλάμε καθημερινά και προσπαθεί σαν να είμαι παιδί του».

Η επιλογή του στίβου δεν ήταν τυχαία… «Ήθελα η νίκη να είναι δική μου. Δεν ήθελα να έχει ευθύνη άλλος. Αν τα πάω καλά να είναι γιατί εγώ τα πήγα καλά, αν δεν τα πάω να είναι γιατί εγώ φταίω και κανένας άλλος. Να είμαι απόλυτα υπεύθυνος για το αποτέλεσμα».

Καταλήγοντας αναφέρει: «Δεν έχω κανένα να με βοηθήσει. Πέρα από τους γονείς μου και τον Σύλλογο μου που είναι ο «Λάζαρος Στεφανίδης ο Μακεδόνας» δεν έχω κάποια χορηγία ακόμα. Δεν πρόλαβα να ακουστώ κιόλας παρ’ ότι έχω δυο Παγκόσμια ρεκόρ στο τριπλούν. Ξεκίνησα την κατηγορία το 2019. Τώρα θέλω να πάρω ένα μετάλλιο στο Τόκιο».