Με έχει συγκλονίσει και προβληματίσει ιδιαίτερα ο αιφνίδιος θάνατος της νεαρής Χανιώτισσας αθλήτριας στίβου στο στάδιο της Κομοτηνής.

Δεν είναι μόνο το σοκ που προκαλεί ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, αλλά και όλες αυτές οι δεύτερες σκέψεις που έρχονται άμεσα στο μυαλό σου. Η κοπέλα έκανε πρωταθλητισμό, άρα προπονούνταν συστηματικά και τρέφονταν σωστά. Πως μπορεί να κόπηκε έτσι ξαφνικά το νήμα της ζωής της από ανακοπή.

Θεωρητικά όλοι οι αθλητές κάνουν συστηματικά εξετάσεις και η κάρτα υγείας τους ανανεώνεται κάθε χρόνο. Άρα και εξετάσεις είχε κάνει παίρνοντας το «πράσινο φως» για να αγωνίζεται. Πως μπορεί να συνέβη, λοιπόν, αυτό που συνέβη. Διάβασα κάπου ότι έκανε πολύ σκληρές προπονήσεις και πίεζε τον εαυτό της. Μα δεν υπάρχει πρωταθλητής που να μην το κάνει αυτό. Εδώ βλέπεις ερασιτέχνες που πιέζουν τον εαυτό τους στα άκρα όχι επαγγελματίες αθλητές. Άρα ούτε αυτό μπορεί να με καλύψει.

Την ημέρα που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου της Γεωργίας Σολανάκη πήγα στο στάδιο για προπόνηση και δε σας κρύβω ότι αναρωτιόμουν καθ’ όλη τη διάρκεια εάν υπάρχει γιατρός στο γήπεδο. Ρώτησα και έμαθα ότι δεν υπήρχε.

Υπήρχε απινιδωτής, αλλά δεν υπήρχε γιατρός. Σα να λέμε έχουμε νοσοκομείο, αλλά δεν έχουμε γιατρούς. Δηλαδή και κάποιος να πάθει κάτι δε θα μπορεί να βοηθηθεί καθώς ναι μεν υπάρχει ο εξοπλισμός, αλλά δεν υπάρχει κάποιος να ξέρει να τον χρησιμοποιεί.

Νομίζω ότι στα περισσότερα στάδια και γυμναστήρια της Ελλάδας δεν υπάρχουν γιατροί, όπως δεν υπάρχει και εξοπλισμός. Εάν προκύψει κάποιο περιστατικό θα πρέπει να παρακαλάμε να παρέμβει κάποιος περαστικός γιατρός ή να φτάσει έγκαιρα το ασθενοφόρο. Με τρομάζει η σκέψη ότι δεν μπορούμε να προστατευτούμε από τα πιο απλά, αλλά κυρίως με τρομάζει ότι εμείς οι ίδιοι δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας.

Για να μπορέσω να γυμναστώ πρέπει να παρουσιάζω κάθε χρόνο ιατρική βεβαίωση. Θυμάμαι ότι στην αρχή είχα αντιδράσει καθώς σκεφτόμουν «μα αφού γυμνάζομαι τόσα χρόνια και είμαι μία χαρά που να τρέχω τώρα να δίνω λεφτά για να πάρω τη βεβαίωση». Δε σκέφτηκα ποτέ ότι μπορεί να έχω πρόβλημα και μία εξέταση ενδεχομένως να μου σώσει τη ζωή. Ξέρω πολλούς που βάζουν γνωστούς τους γιατρούς να υπογράψουν χωρίς να τους εξετάσουν. Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης ανήκει σε εμάς τους ίδιους.

Στους καιρούς που ζούμε η υγεία μας φαίνεται να κρέμεται από μία κλωστή. Το γεγονός ότι κάποιος αθλείται δεν του εξασφαλίζει αυτόματα και την υγεία του. Όλοι οφείλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας κάνοντας συστηματικές και διεξοδικές εξετάσεις. Η πρόληψη μπορεί να σώσει τη ζωή μας.

Πρέπει όμως να απαιτούμε και από τους άλλους να σέβονται την υγεία μας. Η παρουσία γιατρού σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας είναι απαραίτητη. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα που έχουν σωθεί ζωές από την έγκαιρη παρέμβαση των ειδικών…