«Για την Holly Bradshaw το πιο σημαντικό δεν είναι πως φαίνεται το σώμα της, αλλά τι μπορεί να κάνει με αυτό». Με αυτή την ατάκα ξεκινά το αφιέρωμα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας στην «χάλκινη» Ολυμπιονίκη του Τόκιο στο επί κοντώ. Η Bradshaw έχει κριθεί και κατακριθεί πολλές φορές για το σωματότυπό της και τα θεωρητικά παραπανίσια κιλά που διαθέτει. Παρόλα αυτά συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπά και δικαιώθηκε πλήρως με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Τόκιο, το οποίο συνοδεύτηκε από Εθνικό ρεκόρ. Η 29χρονη Βρετανίδα επικοντίστρια πανηγύρισε σαν τρελή την κατάκτηση του πρώτου ολυμπιακού μεταλλίου της. Για να φτάσει ως εκεί πάλεψε με νύχια και με δόντια έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει το ρατσισμό και την άρνηση να δεχτούν κάποιοι ότι παρά τα θεωρητικά παραπανίσια κιλά της μπορεί να είναι εξίσου καλή με τις υπόλοιπες αθλήτριες.

Η επιτυχία της αυτή της έδωσε τη δυνατότητα να αποδείξει ότι η σωματική διαφορετικότητα στα σπορ δε σημαίνει κάτι. Δεν ήταν όμως ένα εύκολο ταξίδι, όπως εξομολογήθηκε η ίδια στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Παγκόσμια Ομοσπονδία. Η Bradshaw θυμάται την πρώτη φορά που είδε να τη σχολιάζουν για το σωματότυπό της. «Ξεκίνησε το 2011 και συνεχίστηκε ακόμα χειρότερα το 2012 και το 2013. Δεν είμαι γενετικά φτιαγμένη να είμαι αδύνατη. Ο κόσμος έγραφε στις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης “δεν είναι καθόλου αθλητική, καθόλου ελκυστική, είναι υπέρβαρη”. Όλο αυτό μου δημιουργούσε πανικό. Εάν πληκτρολογούσε κάποιος το όνομά μου στην google, εκτός από τις λέξεις Ολυμπιακοί Αγώνες, επί κοντώ έβρισκε και τη λέξη χοντρή. Το 2013 συμμετείχα στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων που έγινε στη χώρα μου. Ήμουν τραυματίας όλο το καλοκαίρι με αποτέλεσμα να μην τα πάω πολύ καλά. Θυμάμαι ότι διάβασα μερικά από τα σχόλια μετά τους αγώνες και με πόνεσαν πραγματικά. Ήμουν 21 χρόνων και σκεφτόμουν “γιατί λένε αυτοί οι άνθρωποι αυτό το πράγμα”. Ως νέα αθλήτρια και νέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν λίγο σοκαριστικό που όλοι αυτοί οι άνθρωποι με μισούσαν χωρίς να τους έχω κάνει κάτι. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το διαχειριστώ και δεν είχα κάποιον να μιλήσω γι’ αυτό».

 

Αυτό είναι κάτι που η Bradshaw θέλει να το αλλάξει. Αυτές τις θλιβερές εμπειρίες που είχε η ίδια πριν από μία δεκαετία περίπου με τη διαφορετικότητα του σώματός της και που συνεχίζει να ζει ως και σήμερα παρά τις επιτυχίες της δε θέλει να τις ζήσει άλλος. Ήταν μόλις λίγο μετά που είχε ανακοινώσει ότι θα αγωνιστεί με ολόσωμο σορτς στους Ολυμπιακούς του Τόκιο όταν συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μόνη της.