Νομίζω πως το καίριο ερώτημα σε μια συζήτηση για το τρέξιμο δεν είναι πότε το άρχισες, αλλά πότε το σταμάτησες...

Φυσικά κι αν κάποιος αποτελέσει το μαύρο πρόβατο και σπάσει την αλυσίδα της προαιώνιας ανάγκης του δίποδου να τρέχει, το τρέξιμο δε διακόπτεται, δε σταματά. Ο εκπρόσωπος της επόμενης γενιάς το έχει γραμμένο στο DNA του και θα το διαιωνίσει.

Είμαι ο Άγης Εμμανουήλ και τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλύψει την υπερφυσική, χωρίς εισαγωγικά, δύναμη που μου απελευθερώνει το τρέξιμο. Παρ΄όλο που στις 14/11/2020 έκλεισα τα 51 συνεχίζω να πιστεύω σε στόχους δύσκολους όπως στα ... 19. Άλλωστε, έρευνα αποκάλυψε, πως ενώ χρειάζεσαι από τα 19 σου 8 χρόνια για να φτάσεις στον ταχύτερο χρόνο σε μαραθώνιο, η επιβράδυνση που θα σε φέρει στα επίπεδα της ταχύτητας που είχες στα 19, είναι μόνο....37 χρόνια, στα 64 δηλαδή. Αν συνυπολογίσω πως ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Χρόνης τερμάτισε Σπάρταθλον στα 68 και υπάρχει και 73χρονος από το εξωτερικό που επίσης το έχει κάνει, ένας δρομέας στα 51 του είναι τουλάχιστον "ποντικαράς, γκάου μπίου, ψάρακας ή νιάτο"...

Εκτός από την ανακάλυψη, πως όλοι κρύβουμε έναν Ζάτοπεκ μέσα μας, η οποία εκτός των άλλων με έκανε να τερματίσω 4 Υπερμαραθωνίους και δύο Μαραθώνιους (εικονικός ο ένας) τον τελευταίο χρόνο (10/11/2019-19/11/2020), ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα και για την έρευνα της ύπαρξης κυρίως με εμπειρικό τρόπο και πειραματιζόμενος με τον εαυτό μου, άλλωστε από την υπερβολή φτάνεις στη γνώση. Αν με ρωτούσε κάποιος με τι ασχολούμαι, πιο πολύ εξερευνητής θα αυτοπροσδιοριζόμουν παρά ηθοποιός που είναι το επάγγελμά μου. Είναι σαφώς θέμα χαρακτήρα η κοσμοθεωρία του καθενός και η δική μου λέει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να μη δοκιμάσεις όσα περισότερα μπορείς από τους χυμούς της. Μέχρι τώρα λοιπόν, θα έλεγα πως έχω ζήσει μία ζωή ως και την εφηβεία μου, μία άλλη ως καλλιτέχνης/ηθοποιός-σκηνοθέτης, μία τρίτη ως ακτιβιστής και μία τελευταία (για την ώρα) αγαπώντας γυναίκες.

Το τρέξιμο έγινε η μακροβιότερη ενασχόλησή μου μιας και η πρώτη βαθειά εμπειρία που θυμάμαι σε σχέση με αυτό (φυσικά έτρεχα και πριν από αυτήν), ήταν στην πρώτη δημοτικού, σε έναν αγώνα ... 50 μέτρων. Τερμάτισα πρώτος και ένιωσα για πρώτη φορά αυτή την πρωτογενή και ανόθευτη δύναμη, η οποία όπως φαίνεται καθόρισε την ύπαρξή μου. Σαρανταπέντε χρόνια μετά δεν έχω σταματήσει να τρέχω. Πρόκειται για μια φυσική δύναμη η οποία αποκαλύπτεται όταν είμαστε παιδιά, και στις μέρες μας κρίνοντας απο την τρομακτική ανάπτυξη του δρομικού κινήματος, καλλιεργείται και συνεχίζεται σε όλες τις ηλικίες και στα δύο φύλα και σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.Υπάρχουν Βουσμάνοι οι οποίοι συντηρούν, μάλλον σαν έθιμο, το θεσμό του επίμονου κυνηγιού! Οι πρωτόγονοι πρόγονοί μας (homo sapiens), ανακάλυψαν αυτό τον τρόπο, όπου καταδίωκαν θηράματα όπως αντιλόπες, τρέχοντας έως και υπερμαραθώνιο για να τα εξουθενώσουν.  Υπάρχουν αγώνες ανάμεσα σε άλογα και ανθρώπους που οι νίκες είναι υπέρ μας και βέβαια, οι καλύτεροι δρομείς του πλανήτη, οι περίφημοι Ταραουμάρα του Μεξικού.Για αυτούς ο μαραθώνιος είναι ότι για εμάς ένα δεκαράκι. Ένας από τους σημαντικότερους υπερμαραθωνοδρόμους, ο Σκοτ Τζούρεκ ( τρεις φορές νικητής του «Σπάρταθλον» και όχι μόνο), γνώρισε την ήττα σε ένα ανεπανάληπτο 80άρι στα μέρη των φοβερών αυτών δρομέων.

Εγώ λοιπόν ανήκω σε αυτούς που δε σταμάτησαν να τρέχουν και ίσως είναι ο λόγος που δε σταμάτησα να σκέφτομαι όπως στα 19. Από την άλλη, ίσως επειδή επιμένω να σκέφτομαι όπως στα 19, αυτός να είναι και ο λόγος που εξακολουθώ να αθλούμαι και ειδικότερα να τρέχω. Τότε, σε εκείνη την τόσο μακρινή αλλά και ταυτόχρονα τόσο κοντινή ηλικία, το μόνο μου μέλημα ήταν να προλάβω να πιάσω θέση στο "μονό" που στηνόταν στο ιστορικό γηπεδάκι του Πολυδρόσου στην Ακακιών... Εκεί δεν υπήρχε το σύστημα "η τετράδα που χάνει δίνει τη θέση της στην επόμενη που περιμένει στον πάγκο". Στην κάτω μπασκέτα οι δύο τετράδες έπαιζαν από τις 5 με 6 το απόγευμα μέχρι να σβήσουν τα φώτα αυτόματα το βράδυ. Ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα έγραφε το κοντέρ μου εκείνα τα τετράωρα. Εμένα που (δε) με βλέπετε ανήκω στη γενιά που όποιος είχε ύψος 1.81, 1.82, 1.84 ίσως και 1.85, όταν πήγαινε να βγάλει ταυτότητα, δήλωνε 1.83. Γιατί 1.83 ήταν το ύψος ενός από τους σύγχρονους έλληνες ημίθεους και ίνδαλμα όλων, του Νίκου Γκάλη. Δε θα επεκταθώ παραπάνω αυτή τη φορά, όμως θα κλείσω το θέμα αναφέροντας πως σε εκείνο το γήπεδο είχα πάρει ριμπάουντ από τον Κοκολάκη (γκουγκλάρετε)... Τριανταδύο χρόνια αργότερα, με την ίδια ζέση, ανταλλάσω πυροβολημένα μηνύματα με τον Παναγιώτη και τον Περικλή, προκειμένου να σχεδιάσουμε την επόμενη σκληρότερη προπόνηση, η οποία θα αποτελέσει ένα από τα σκαλοπάτια που θα μας οδηγήσει με τον καλύτερο τρόπο στην εκκίνηση του επόμενου Ούλτρα.

Μπάσκετ λοιπόν αλλά και μπόντι μπίλντινγκ. Ήταν η εποχή του "Ράμπο" και του "Εξολοθρευτή" κι έτσι η ζωή μου μετά το Λύκειο έως και τη θητεία μου 3-4 χρόνια μετά, ήταν 6 φορές την εβδομάδα Γυμναστήριο. Είχα φτιάξει άθελά μου ένα απίστευτο άλμα και ταυτόχρονα είχα "φουσκώσει", αν και τα πρότυπά μου δεν ήταν οι πρωταθλητές του γυμναστηρίου που φόρτωναν 20κιλα στις μπάρες. Θυμάμαι τη μετεφηβική εκείνη περίοδο όταν πρωτοαντίκρυσα όλους αυτούς, όπου ο καθένας τους είχε τη χαρακτηριστική του κραυγή όταν υπερπροσπαθούσε. Ένας ούρλιαζε "Γκυ!", άλλος"Ους!", Στον τότε κόσμο μου από διάφορους Γκυ και Ους, εγώ είχα πρότυπο τον Πωλ. Ο Πωλ ήταν επαναπατρισμένος ομογενής από Ν.Αφρική και μια φορά που είχε κολήσει ένας πάγκος και κανείς από τους μπονταίους δε μπόρεσε να ξεκολλήσει, με μια απότομη κίνηση μας έδειξε τι σημαίνει ολοκληρωμένος αθλητής. Πάγκο για στήθος σήκωνε τα 100 κιλά τριάντα φορές... Ο Πωλ ήταν δεκαθλητής , λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου και μετά την προπόνηση τρέχσμε σε διαδρομή γύρω από το International Gym στα Σίδερα Χαλανδρίου, ένα συναγωνιστικό χιλιοπεντακοσάρι.[Δέκα και πλέον χρόνια μετά, με κάλεσε έπειτα από μία αναπάντεχη συνάντηση μας σε κάποιο μπαρ, για... Ράγκμπι σε μια αλάνα στη Γλυφάδα...] Ακόμα και τότε που τα κοντομάνικα ασφυκτιούσαν από το "μελαχροινοτόμαρο" κορμί μου, το οποίο αναπτυσσόταν μήνα με το μήνα όλο και πιο απειλητικά, το τρέξιμο δεν έβγαινε από τη ζωή μου.Αυτά γίνονταν 1986 με 1990. 

Πολύ νωρίτερα, το 1979 ένας γείτονας, βλέποντάς με να τρέχω στην πιλωτή πρότεινε στη μητέρα μου να με γράψει στον Πανελλήνιο. Ήταν πρώην αθλητής και στην πορεία έμαθα πως ο Γιώργος Μπιρμπίλης, κατείχε ακόμα το ρεκόρ του συλλόγου στα 110 εμπόδια και πως το 1968 είχε πάει στην Ολυμπιάδα του Μεξικό. Γράφτηκα λοιπόν στον ΠΓΣ και πήρα τα πρώτα στιβικά μαθήματα από το Θωμά Μακρή. Είχα καλή χημεία με τον κόουτς αλλά απογοητευόμουν, γιατί στους διασυλλογικούς αγώνες έτρεχα με μεγαλύτερούς μου. Εκείνοι γεννημένοι το '68 και το '67 και εγώ του ‘69 πάντα να βλέπω τις πλάτες τους.. Στις ημερίδες όμως μας άφηνε ελεύθερους να συμμετέχουμε σε όσα αγωνίσματα θέλαμε, αλλά όχι σε άλμα εις ύψος. Πιστεύω ακράδαντα πως αν ασχολιόμουν με το άλμα θα έκανα μεγάλα πράγματα, με το άλμα εις μήκος όμως. Εκείνο το βράδυ το ίδιο θεώρησε και ο μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής, ο Οδυσσέας Παπατώλης. Στεκόμουν μαγεμένος μπροστά από το στρώμα και σκεφτόμουν τον εαυτό μου να παίρνει φορά, να οριζοντιώνεται και να αφήνεται έγκυρος στη βαρύτητα και στη μαλακή αγκαλιά του. Πήγα λοιπόν στον προπονητή, τότε προπονούσε τους έφηβους του ΠΓΣ, και του ζήτησα να κάνω μια προσπάθεια στο 1.50 που ήταν και το ύψος που ξεκινούσε ο αγώνας. Αυτός ξαφνιασμένος που ένας παις βρήκε το θάρρος να σπάσει το "πρωτόκολλο", μου έδωσε την άδεια, ενώ οι αθλητές του χασκογελούσαν περιμένοντας να φάω τα μούτρα μου... Ήμουν 1.50 τότε και παρ όλο που έριξα τον πήχη με την πτέρνα, ο Παπατώλης γύρισε και τους είπε με νόημα "αυτόν θα τον θυμηθείτε μια μέρα".

Ακόμα και αν και έχουν υπάρξει μέρες που ενδεχομένως έχουν επιβεβαιώσει τον Παπατώλη, για μένα η πιο αξιομνημόνευτη για κάποιο έργο μου δεν έχει έρθει. Η δίψα παραμένει ακόρεστη, όπως και τα δονκιχωτικά σχέδια πάνω στο τραπέζι που περιμένουν την υλοποίησή τους. Κάπως έτσι ένιωθα κι όταν αποφάσισα το 2014 να διοργανώσω τα "240 χιλιόμετρα για τον Αιγιαλό". Μία ακτιβιστική οικολογική και ανεξάρτητη δράση που οραματίστηκα εξ αιτίας ενός νόμου που ψηφίστηκε για την εμπορική εκμετάλλευση του ελληνικού Αιγιαλού... Η ολοκλήρωση αυτής της δράσης ήταν η αφορμή να εισαχθώ στον Υπερμαραθώνιο. Μέρος της ήταν και ένας Υπερμαραθώνιος 250 χιλιομέτρων (τελικά), σε πέντε μέρες, με ισάριθμες εκδηλώσεις στις πόλεις που σταματούσα για να διανυκτερεύσω. Ξεκίνησα 8/7/2014 από τις Κεχριές και τερμάτισα στις 12/7 στο Σχινιά. Έτρεχα 50 με 60 χιλιόμετρα καθημερινά με θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών, με πλήρη άγνοια κινδύνου,ελλιπέστατη προετοιμασία (μου είχε δώσει ένα πρόγραμμα ο δάσκαλος, ο Τάκης ο Σκουλής, όμως έκανα τα δικά μου, μέχρι και 45άρι στο γήπεδο Χαλανδρίου έκανα),αλλά με φουλ τα ρεζερβουάρ από ψυχική ενέργεια και ευφορία. Όταν τερμάτισα ένιωθα πως θα μπορούσα να το κάνω για ακόμα δέκα μέρες! Αυτή η δράση, αποτελεί ό,τι σημαντικότερο διέπραξα στη ζωή μου. Αλλά σήμερα, 7 χρόνια μετά, αποτελεί άλλο ένα χρήσιμο και τιμημένο κομμάτι της «διαδρομής» μου για όποιον επόμενο στόχο. Αυτή την άφθαρτη "εφηβικότητα", την παρατηρώ στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που δεν έχουν παψει να αθλούνται!

Όταν το 1992 μπήκα στην καλύτερη, κατ' εμέ αλλά και πολλούς άλλους, Δραματική σχολή του "Εμπρός", οι μέλλοντες δάσκαλοί μου, με προειδοποίησαν πως αν με έβλεπαν να σηκώνω ξανά βάρη θα με απέβαλλαν. Αν και είχα σταματήσει από το χειμώνα του 1990 το γυμναστήριο, ήταν εμφανέστατο πως οι μόνοι ρόλοι που θα μπορούσα να παίξω, ήταν ή του νταβατζή ήτου σωματοφύλακα. Ξεκίνησα γιόγκα και Τάι Τσι μήπως φέρω το... σασί μου στα προ γυμναστηρίου δεδομένα και που και που, πήγαινα με τον τότε κολλητό σε γύρους Αθήνας ή σε αγώνες του ΣΔΥΑ στον Άγιο Κοσμά. Το 1996 είδαμε τη διαφήμιση για το Χρυσό Μαραθώνιο, 100 χρόνια μετά από αυτόν του 1896- των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας- και αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος. Μετά τον τερματισμό μου σε .. 5ώρες και 50', ξεκίνησε το νέο κεφάλαιο της ζωής μου. Για την ιστορία, πέρασα σε δύο ώρες τον ημιμαραθώνιο αλλά η προετοιμασία μόνο με τρεις προπονήσεις, από 15 χιλιόμετρα έκαστη, δεν ήταν αρκετή για να γλιτώσω από τραυματισμό στη λαγονοκνημιαία και έτσι να κάνω το δεύτερο μισό σε τετραπλάσιο σχεδόν χρόνο και κουτσαίνοντας... Ο δε κολλητός, που είχε έρθει στο ραντεβού κατευθείαν από τη βραδινή έξοδο με χνώτα να μυρίζουν ουίσκι μου έριξε μισή ώρα... Τίποτα φυσικά δε με προϊδέαζε πως 1/4 του αιώνα μετά, θα έγραφα σε σάιτ για το τρέξιμο ή θα έδινα συνεντεύξεις για το τρέξιμο και όχι για την εργασία μου. Από το 1996 έχω τρέξει σε 25 Μαραθωνίους (18 στην κλασική,με καλύτερο χρόνο 3 ώρες 31'  ) και από το 2014 σε 10 υπερμαραθωνίους (τους 8 τα τελευταία 2,5 χρόνια).

Είτε ως ηθοποιός , είτε και ως ντι ντζέι, που υπήρξα σε μια ...υποζωή μου (μια πενταετία από το 2009 έως και το 2013), αλλά και όποτε έχω κληθεί να γράψω κάποιο κείμενο, μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός επειδή σου προσφέρει ελευθερία. Και "ελευθερία δεν είναι απλώς να φεύγεις, αλλά να μην ξέρεις, να μη θέλεις να ξέρεις που πηγαίνεις" όπως λέει και ο φίλος ο Τζακ ο Κέρουακ. Αυτό είναι που λάτρεψα και στο Ούλτρα του βουνού. Πέρυσι μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία ανα την Ελλάδα με την παράσταση "Ρένα", η οποία ολοκληρώθηκε αρχές Αυγούστου, ζήτημα να είχα κάνει δέκα προπονήσεις όλο το καλοκαίρι. Εδώ πρέπει να παραδεχθώ πως δεν είναι ό,τι καλύτερο στα διαστήματα που λόγω εργασίας διακόπτω τις προπονήσεις να ξεκινάω τις πίτσες και τη σοκολάτα... Έτσι, εκτός από το ότι δεν προπονήθηκα για μεγάλο διάστημα, είχα δημιουργήσει στον... εσωτερικό μου "μάρσιπο" κι ένα "μωράκι" 7-8 κιλών! Το θέμα ήταν, πως για τρεις εβδομάδες δεν είχα τίποτα να κάνω, η σχέση μου ήταν στην "εντατική" και στην άκρη του Αυγούστου δέσποζε το Ursa Trail του Μετσόβου, αγώνας 100 χιλιομέτρων, που μου είχε περάσει από το μυαλό λίγους μήνες πριν να δοκίμασω να τρέξω.Το καλοκαίρι του 2014 στην προετοιμασία για τον Αιγιαλό , είχα γνωρίσει μέσω ενός συναδέλφου, το Λευτέρη τον Παρασκευά. Είχαμε τρέξει δύο φορές βουνό και το επόμενο ραντεβού ήταν για ένα νυχτερινό τριαντάρι στον Υμηττό. "Λευτέρη, θα το βγάλω; Έχω τρέξει ήδη 120 χιλιόμετρα αυτή την εβδομάδα...". "Ναι ρε, μην ανησυχείς...Φέρε φακό". Έφτασα στην Καισαριανή μεσάνυχτα, τέλος Μαΐου, με δρομικά παπούτσια και ένα φακό χειρός. Φυσικά μόλις τον είδαν τα μέλη της ομάδας Γκότζι Μπέρυ που θα έτρεχαν και αυτοί, ξεσκίστηκαν στα γέλια. Ήταν τόσο επώδυνη εκείνη η εμπειρία στην κορυφογραμμή του Υμηττού που ορκίστηκα να μην ξανατρέξω βουνό. Πέντε χρόνια αργότερα παρακαλούσα το διοργανωτή του Ούρσα να με δεχτεί στον αγώνα μιας και ήμουν εκπρόθεσμος. Ο εγκάρδιος Νίκος Καλοφύρης μου έκανε τη χάρη και με συμπεριέλαβε στη λίστα των συμμετεχόντων. Είχα 2 εβδομάδες(!) να προετοιμάσω τον εαυτό μου ώστε να απολαύσει τον πρώτο του ορεινό αγώνα. Αγόρασα παπούτσια για trail και μπατόν (φακό κεφαλής είχα πια από προηγούμενους υπερμαραθωνίους ασφάλτου...) και μία εβδομάδα πριν τον εκκίνηση πήγα στην Πάρνηθα με το Νίκο τον Παπαδόπουλο (τον πρώτο από τους τρεις Έλληνες ηθοποιούς που τρέχουμε υπεραποστάσεις, ο άλλος είναι ο Πάνος ο Βλάχος) και το Σπύρο τον Κοντογιώργη, εκλεκτά μέλη του δρομικού κινήματος, για ένα ημερήσιο 12αράκι. Αυτή τη φορά όμως... δεν είχα πάρει νερό...Είχα φύγει βιαστικά, όπως πάντα από το σπίτι, ξεχνώντας να γεμίσω ένα παγούρι και δε σταμάτησα να αγοράσω μπουκάλι, μιας και ένα δωδεκάρι θα το έβγαζα ...εύκολα και γρήγορα (θεωρούσα). Οι φίλοι μου μόλις με είδαν μόνο με τη ζώνη για το κινητό, με κοίταζαν λες και ήμουν ούφο. Ξεκινήσαμε λοιπόν με ...Σκαλάκια. Σήμερα ξέρω καλά τι σημαίνει Σκαλάκια...Πεντακόσια πενήντα μέτρα Υψομετρικής σε δύο χιλιόμετρα ανάβασης. Από τα πρώτα μέτρα είχα φρικάρει. Είχα τρέξει την προηγούμενη 15 άρι και την προπροηγούμενη τριαντάρι. Η προπόνηση εν τέλει βγήκε 5 ώρες σε 17 χιλιόμετρα κι εγώ μία εβδομάδα μετά στον αγώνα, έφαγα τα μούτρα μου λίγο πριν τη Βοβούσα, στην κατηφόρα προς Αρκουδόρεμα......Ο γιατρός με απέκλεισε παρ' όλες τις ψευτομαγκιές πως θα συνέχιζα γιατί το αριστερό μου γόνατο είχε γίνει τούμπανο.Είχα όμως προλάβει να "εισπνεύσω"το λυτρωτικό οξυγόνο της φύσης κι έτσι επαληθεύτηκε ο Νίκος, στην κατστροφική προ μίας εβδομάδας προπόνηση στην Πάρνηθα, ο οποίος μου είχε πει : "Τώρα φίλε, μετά από σήμερα θα ερωτευτείς το βουνό". Και ερωτεύτηκα...