Εβελίνα Σαρίκη: Νίκησε τον καρκίνο, έτρεξε για τον εαυτό της το 2019 στον ΑΜΑ και φέτος τιμά τη μνήμη της Βασιλικής Εγγονοπούλου

 Νίκη Μηλιαράκη   12:24 10-11-2021  

Εβελίνα Σαρίκη: Νίκησε τον καρκίνο, έτρεξε για τον εαυτό της το 2019 στον ΑΜΑ και φέτος τιμά τη μνήμη της Βασιλικής Εγγονοπούλου


Για κάθε συμμετέχοντα στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας υπάρχει ένας ισχυρός στόχος που τον συνοδεύει στα 42.195 μέτρα. Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό τους. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τρέχουν για να υμνήσουν τη ζωή. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Εβελίνα Σαρίκη, η οποία θα τρέξει έχοντας κερδίσει την υποτροφία «Βασιλική Εγγονοπούλου» που θέσπισαν ο Γεώργιος Ζιώγας και ο Δημήτρης Τζεφαλής. Η Βασιλική Εγγονοπούλου έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2019 «χτυπημένη» από την επάρατο νόσο, όμως τα μηνύματα που είχε περάσει ήταν ισχυρά. Κατάφερε να πάρει μέρος και να τερματίσει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας για δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2017 και το 2018, κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών της. Η υποτροφία που θεσπίστηκε στη μνήμη της αφορά κοπέλες καρκινοπαθείς και κάπως έτσι βγήκε στο προσκήνιο η ιστορία της Εβελίνας Σαρίκη.

 

Η 28χρονη σήμερα Εβελίνα Σαρίκη αποτελεί άλλο ένα τρανό παράδειγμα του ότι στη ζωή μας τίποτα δεν είναι δεδομένο. Σπούδασε Media και Δημόσιες Σχέσεις στην Ουαλία και επέστρεψε το 2018 στην Ελλάδα με στόχο να «χτίσει» τη ζωή της στη Θεσσαλονίκη με τον σύντροφό της Γιάννη. Η μοίρα, όμως είχε άλλα σχέδια…

Περιγράφει στο «Runbeat» πως η ζωή της άλλαξε ξαφνικά… «Τον Ιανουάριο του 2018 όταν ήμουν στην Θεσσαλονίκη είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει στο σώμα μου. Είχα πολύ υψηλούς παλμούς στα καλά καθούμενα. Εκεί που καθόμουν ανέβαζα 150 παλμούς και είχα παρατηρήσει ότι είχαν πεταχτεί κάποιες φλέβες στην αριστερή μου πλευρά, στην πλευρά της καρδιάς δηλαδή. Γυρνάω στην Ουαλία και είχα πόνους στο στήθος και στην πλάτη και νόμιζα ότι είχα πάθει κάποια ψύξη. Τον Μάρτη ήρθα ξανά στην Ελλάδα και πήγα να κάνω εξετάσεις, όμως είχε λήξει το βιβλιάριο υγείας εκείνη την ημέρα και δεν έκανα τις εξετάσεις. Επέστρεψα στην Ουαλία και τον Μάιο μετακόμισα μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εκεί επισκέφτηκα τον καρδιολόγο και μου λέει ότι είχε μαζέψει η καρδιά μου υγρό. Η καρδιά μου είχε μαζέψει υγρό εντέλει λόγω του όγκου, ο οποίος ήταν πολύ μεγάλος, είχε φτάσει 10 εκατοστά. Είχα λέμφωμα Non-Hodgkin και λόγω του θώρακα δεν μπορούσε να αφαιρεθεί με εγχείρηση».

Ο όγκος δεν είχε διαγνωστεί από την αρχή καθώς όπως εξηγεί, «ο καρδιολόγος μου είπε ότι πρέπει να πάω επειγόντος στο νοσοκομείο για κάποιες εξετάσεις.Την επόμενη μέρα πήγα στο «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη. Μου ξεκινάνε θεραπεία για την περικαρδίτιδα με κάποιο χάπι. Μπήκα Δευτέρα, την Τετάρτη μου κάνουν μία ακτινογραφία και βλέπουν τη σκιά. Ενημέρωσαν τον σύντροφό μου και την οικογένειά μου και προγραμμάτισαν μια αξονική μετά τα αποτελέσματα της οποίας μου είπαν κι εμένα τι συνέβαινε. Εκεί ξεκίνησε η όλη ιστορία. Εγώ μέχρι τότε ήμουν υγιέστατη. Δεν είχα προβλήματα υγείας. Μου ήταν πολύ δύσκολο να το δεχτώ. Ήταν μεγάλο σοκ γιατί είχα μόλις τελειώσει τις σπουδές μου, ήμουν 25 χρόνων και ξεκίναγα ουσιαστικά τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη και γενικότερα ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα τι είναι το λέμφωμα, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε ενημερωμένοι για όλους τους καρκίνους παρά μόνο για τους πιο συχνούς. Μετά έμαθα ότι το λέμφωμα «χτυπά» κυρίως τις νεαρές γυναίκες. Το λέμφωμα γενικότερα δεν έχει να κάνει με την κληρονομικότητα δεν έχει να κάνει με τίποτα. Δεν ξέρουν ακόμα πως δημιουργείται».

Τις επόμενες 15 μέρες τις πέρασε εντός του νοσοκομείου για να υποβληθεί σε εξετάσεις και ένα απόγευμα βγήκε στο προαύλιο του νοσοκομείου όπου έκανε μία τόσο απλή, αλλά τόσο σημαντική διαπίστωση. «Ήταν σούρουπο και έβλεπα το ήλιο και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω μετά από πόσες μέρες έβλεπα τον ήλιο να δύει. Τότε συνειδητοποίησα πόσο λάθος κάνουμε να μην εκτιμούμε τα πιο απλά πράγματα».

Λίγες μέρες αργότερα έφυγε για την Αθήνα προκειμένου να νοσηλευτεί στον «Ευαγγελισμό», ένα νοσοκομείο που θεωρείται από τα καλύτερα στο κομμάτι του αίματος και παράλληλα για να είναι κοντά στην οικογένειά της καθώς ή ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πρωτεύουσα. «Έμεινα άλλες 15 μέρες στο νοσοκομείοκαι αυτός ο μήνας που πέρασε ήταν χαοτικός για εμένα. Λόγω και της κορτιζόνης που έπαιρνα -εξαιτίας του προβλήματος στην καρδιά- είχα χάσει κάθε μυ του σώματός μου. Κάποια στιγμή λειτουργούσα σαν ρομποτάκι. Μαθαίνω ότι έχω λέμφωμα και μου ανακοίνωσαν το σχήμα των θεραπειών που έπρεπε να ακολουθήσω. Ήταν από τα πιο βαριά σχήματα που μπορεί να κάνει ένας καρκινοπαθής καθώς έκανα εξαήμερες χημειοθεραπείες. Το λέμφωμα επειδή ήταν πολύ επικίνδυνο και ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να «σκάσει» η καρδιά μου έπρεπε να ακολουθηθεί ένα πολύ επίπονο σχήμα θεραπειών. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, τις χημειοθεραπείες και ήταν ιδιαίτερα επίπονη αυτή η διαδικασία».

Σε αυτό το δύσκολο κομμάτι της ζωής της είχε το στήριγμα που χρειαζόταν. «Ο σύντροφός μου έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο στο να καταφέρω να ξεπεράσω αυτό το κομμάτι. Με βοήθησε αφάνταστα παρότι ήμασταν μαζί μόλις τέσσερις μήνες, τον γνώριζα όμως αρκετά χρόνια. Ο Γιάννης μπήκε στη ζωή μου την πιο κατάλληλη στιγμή γιατί δεν ξέρω τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχε. Έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία, στη δύναμη που μου έδινε, το μπουστάρισμα που μου έδινε για να παλέψω. Καθοριστική ήταν και η συμπαράσταση από την οικογένειά μου και τους φίλους μου και τους ευχαριστώ για την ανιδιοτελή αγάπη τους. Πρέπει να πω ότι παρότι αγόρασα περούκα δεν τη χρησιμοποίησα ποτέ. Κυκλοφορούσα καραφλή και δε μου άρεσε καθόλου ο τρόπος που οι άνθρωποι με κοίταζαν. Σαν μία μελλοθάνατη. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό. Και θέλω να πω ότι εάν κάποιος γνωρίζει έναν άνθρωπο με καρκίνο δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να τον κοιτάει με αυτό το βλέμμα του ότι είναι ξεγραμμένος. Το να πεις απλά σε κάποιον ότι όλα θα πάνε καλά δεν μπορείς να φανταστείς τι δύναμη του δίνει. Δεν έβαλα περούκα γιατί δεχόμουν τον εαυτό μου όπως ήταν, δεχόμουν ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω τον καρκίνο».