Η Ελισάβετ Πεσιρίδου δεν χρειάζεται συστάσεις για την αθλητική της υπόσταση. Από πολύ μικρή έδειξε το ταλέντο της στα εμπόδια συλλέγοντας μετάλλια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες που αγωνίστηκε. Η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο αποτελεί σταθμό στην έως τώρα καριέρα της, όπως και ο χρόνος που την έστειλε στη Βραζιλία καθώς το 12.93 που έγραψε το χρονόμετρο στην Πάτρα το 2016 αποτελεί την 3η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα στα 100μ. εμπ. Γνωρίζοντάς την κανείς από κοντά διακρίνει έναν άνθρωπο δεκτικό, κοινωνικό, με χιούμορ και κυρίως έναν άνθρωπο που πηγάζει από μέσα του μία μοναδική θετική ενέργεια.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια των υψηλών εμποδίων μπήκε με ανορθόδοξο τρόπο στο χώρο του στίβου, όμως από τη στιγμή που πέρασε το πρώτο της εμπόδιο δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Έχει πει πολλές φορές ότι η ενασχόλησή της με τον κλασικό αθλητισμό ήταν επιλογή των γονιών της καθώς η ίδια αγαπούσε την ενόργανη γυμναστική. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε και την κουβέντα μας καθώς στα δικά μας αυτιά ακούστηκε περίεργο ως γεγονός.

«Μικρή έκανα ενόργανη. Η προπονήτριά μου όμως είπε στους γονείς μου μία μέρα, “ξέρετε η Ελισάβετ δεν κάνει για ενόργανη. Είναι ψηλή, είναι γρήγορη, έχει καλό άλμα και θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο να τη γράψετε στο στίβο”. Όταν μου το είπαν οι γονείς μου έβαλα τα κλάματα καθώς δεν ήθελα με τίποτα να σταματήσω την ενόργανη. Την άλλη μέρα πάω στην ενόργανη και μου λέει η προπονήτρια “σε παρακαλώ, σου έχω πει ότι δεν κάνεις”, πάλι έβαλα τα κλάματα. Σταματώ λοιπόν την ενόργανη και μου λέει ο μπαμπάς μου θα πας να δοκιμάσεις στίβο. Ξανά κλάμα εγώ να λέω ότι δε θέλω, αλλά επειδή γενικά ακούω τους γονείς μου, πήγα στο στίβο εκεί στην Κατερίνη. Είπα θα δοκιμάσω. Πήγα την πρώτη εβδομάδα, αλλά συνέχισα να μη θέλω και να κλαίω. Με είδε, ωστόσο, ένας προπονητής, ο πρώτος μου προπονητής, ο Νίκος Μαντζόλης. Ήμουν ένα λεπτό παιδάκι με πολύ ψηλά πόδια. Με πλησίασε, μου έβαλε ένα εμποδιάκι και μου λέει “μήπως μπορείς να το περάσεις να δω κάτι”; Τρέχω εγώ, το περνάω και μου άρεσε αυτή η διαδικασία. Μου λέει, “αύριο θα έρθεις και θα σου κάνω προπόνηση εγώ”. Πάω σπίτι, μιλάω με τους γονείς μου, πάω την επόμενη μέρα στην προπόνηση και αυτό ήταν, κόλλησα». Με το σωματότυπο που είχε την έβαλαν να δοκιμάσει και στο ύψος, όμως «έσπασα το χέρι μου και το μίσησα». Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκινά το ταξίδι της Ελισάβετ Πεσιρίδου στο χώρο του αθλητισμού.

-Τελικά πόση σημασία έχει ο προπονητής που θα βρεις στο δρόμο σου;

«Πάρα μα πάρα πολύ. Θεωρώ ότι εάν δεν ήταν ο κ. Νίκος και ήταν κάποιος άλλος δε θα συνέχιζα. Δηλαδή θα έκανα 2-3 χρόνια και θα σταματούσα. Ο κ. Νίκος με έβαζε να κάνω εμπόδια σε παιχνίδι γιατί ήμουν μικρούλα. Δε με έβαλε κατευθείαν στα βαθιά για να πω τέλος δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Με είχε με παιχνιδάκια και με έμαθε πάρα πολλά για τον αθλητισμό. Πιο πολύ ήταν δάσκαλος παρά προπονητής και θεωρώ ότι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ».

-Πότε άρχισες να σκέφτεσαι ότι θα αφοσιωθείς στα εμπόδια και θα κάνεις πρωταθλητισμό;

«Στη Γ΄ Λυκείου. Μέχρι τότε πήγαινα με τον κ. Νίκο και κάναμε παιχνιδάκια, όμως με αυτά τα παιχνιδάκια εγώ έκανα πανελλήνιο ρεκόρ κορασίδων και γενικά είχα όλα τα πανελλήνια ρεκόρ της κατηγορίας μου. Είχα πάει σε κάποια παγκόσμια, κάποια ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε μικρότερες κατηγορίες όμως όταν είσαι 14-15 ετών δε καταλαβαίνεις εάν είσαι καλός ή κακός. Πας δεξιά, αριστερά, περνάς καλά… Δεν είχα καταλάβει ότι είμαι καλή. Για μένα ήταν ένα παιχνίδι. Τελείωσα τη Β’ Λυκείου και μου λέει ο προπονητής μου “ ή θα διαβάσεις ή θα αφήσεις κάποια πράγματα για να πάς παγκόσμιας γυμνασιάδα να διακριθείς. Είναι δική σου η απόφαση”. Έκατσα όλο το καλοκαίρι το σκέφτηκα και αποφάσισα να το προσπαθήσω γιατί ήταν μία πρόκληση για μένα. Θα άφηνα και τα μαθήματα και ήταν ό,τι καλύτερο».

-Οι γονείς σου δεν αντέδρασαν;

«Όταν τους είπα ότι μέχρι το Δεκέμβριο δε θα διαβάζω και θα αφοσιωθώ στην προετοιμασία μου για τη γυμνασιάδα με κοιτούσαν με το στόμα ανοικτό. Οι γονείς μου όμως είναι πολύ ανοικτοί άνθρωποι. Ό,τι και να τους πω ότι έχω επιλέξει, ακόμα κι αν μέσα τους δεν το στηρίζουν -που είμαι 100% σίγουρη ότι δε στηρίζουν κάποια πράγματα- δε θα το δείξουν. Θα το καταπιούν και θα πουν “ναι παιδί μου”. Το μόνο που μου είπαν ήταν “θα κάνεις αυτό που θέλεις αλλά από το Δεκέμβρη και μετά θα κάνεις ιδιαίτερα και θα προσπαθήσεις να καλύψεις το χαμένο έδαφος”. Εγώ έλεγα ναι, ναι από το Δεκέμβρη και μετά θα το δούμε. Έτσι πήγα στη παγκόσμια γυμνασιάδα όπου βγήκα 4^η. Πήγα πολύ καλά και επιστρέφοντας πίσω ήξερα ότι θα ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Έτσι άφησα τα υπόλοιπα στην άκρη και αφοσιώθηκα στον πρωταθλητισμό».