Ένα νέο αστέρι… ανατέλλει στον κρητικό αθλητικό γίγνεσθαι των ατόμων με αναπηρία ακολουθώντας τα βήματα του Γιώργου Καπελλάκη και του Μανόλη Στεφανουδάκη. Ο Μάνος Γιακουμάκης πρωταγωνιστεί τα τελευταία δύο χρόνια σε πανελλήνιο επίπεδο και πλέον έφτασε η ώρα να γίνει γνωστός και στο εξωτερικό. Ήδη έκανε αισθητή την παρουσία του με την επίδοσή του στην ημερίδα που φιλοξενήθηκε στο Παγκρήτιο Στάδιο στις 27 Μαρτίου σημειώνοντας νέο Πανευρωπαϊκό ρεκόρ στον ακοντισμό στην κατηγορία F64 με βολή στα 37.70μ.

Παρότι έχασε το αριστερό του πόδι μόλις στα 17 του χρόνια, ο Μάνος Γιακουμάκης δεν έχασε την αισιοδοξία του ως άνθρωπος. Αντίθετα αντιμετώπισε με περίσσιο θάρρος τα νέα δεδομένα στη ζωή του εντυπωσιάζοντας ακόμα και τους ψυχολόγους.

«Το 2011 ήμουν συνεπιβάτης σε ένα μηχανάκι το οποίο ενεπλάκη σε ένα τροχαίο με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστεί το πόδι μου από το γόνατο και κάτω κάτι που εν τέλει αποδείχτηκε ευτύχημα καθώς δε μου δυσκολεύει τη ζωή όπως θα συνέβαινε εάν ο ακρωτηριασμός ήταν από πιο ψηλά», εξομολογείται στο runbeat.gr και συνεχίζει…

«Ήμουν τότε 17 χρόνων. Σίγουρα ήταν σοκαριστικό στην αρχή όταν το συνειδητοποίησα, αλλά το σοκ δεν ήταν τόσο ισχυρό όσο θα μπορούσε να είναι στην ηλικία που ήμουν. Η οικογένειά μου και ο περίγυρός μου με βοήθησαν πολύ σε αυτό».

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που αποκτούν κάποια μορφή αναπηρίας μετά από ένα ατύχημα περνούν περίοδο πένθους και δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της ζωής τους. Για τον Μάνο Γιακουμάκη, όμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. «Θεώρησα ότι το τρακάρισμα θα μπορούσε να μου είχε στερήσει πολύ περισσότερα πράγματα. Από τη στιγμή που ήμουν στη ζωή και έβλεπα, άκουγα και μπορούσα να συνεχίσω την καθημερινότητά μου, έστω και με το ένα πόδι ακρωτηριασμένο, ήμουν καλυμμένος. Ήταν ένα σοκ δευτερολέπτων για μένα. Κατάφερα γρήγορα να επανέλθω γιατί σκεφτόμουν ότι το να με πάρει από κάτω και να σκέφτομαι “πω τι έπαθα” δε θα έβγαζε πουθενά. Έτσι είπα προκειμένου να ζω στη μιζέρια του τι έπαθα, βάζω τελεία και πάω παρακάτω».

«Οι άνθρωποι πρέπει να κοιτάνε μπροστά»

Για τον 17χρονο τότε Μάνο το πιο δύσκολο ήταν ο τρόπος που ο έξω κόσμος αντιλαμβανόταν την αναπηρία του. «Ήμουν μαθητής. Ήταν περίοδος πανελλαδικών. Το μόνο που με δυσκόλεψε λίγο ήταν ο έξω κόσμος. Σκεφτόμουν πως θα με δει, πως θα με σχολιάσει… Βασικά δεν ήθελα να με λυπούνται, αλλά μετά μου πέρασε. Τα βλέμματα τα ένιωσα πολλές φορές να καρφώνονται πάνω μου, αλλά δε με ένοιαζε γιατί το να έρθει κάποιος να σε ρωτήσει “τι έπαθες” δε σημαίνει ότι το κάνει από λύπηση. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, αλλά εγώ δεν το έπαιρνα με τον κακό τρόπο, το έπαιρνα με τον καλό. Εντάξει κι εγώ στη θέση τους θα αντιδρούσα το ίδιο. Έβλεπα ότι ασυναίσθητα το βλέμμα τους έπεφτε πάνω μου. Λίγο στην αρχή δυσκολεύτηκα στο πώς να το διαχειριστώ αυτό καθώς ήμουν και μικρός στην ηλικία, αλλά μέρα με τη μέρα ένιωθα τελείως διαφορετικά και δε με ένοιαζε καθόλου».

Ο ώριμος τρόπος που αντιμετώπισε τον ακρωτηριασμό του εξέπληξε ακόμα και τον ψυχολόγο που τον παρακολούθησε κατά τη νοσηλεία του στο ΚΑΤ. «Ήμουν 10 μέρες σε καταστολή, νοσηλεύτηκα 12 μέρες στην εντατική εδώ στο Ηράκλειο και μετά με πήγαν στο ΚΑΤ. Εκεί είχα ανακτήσει τις αισθήσεις μου και αντιλαμβανόμουν τι γινόταν. Ήρθε ο ψυχολόγος του νοσοκομείου για να με βοηθήσει να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση της ζωής μου. Ερχόταν και με ρωτούσε πως ήμουν κτλ αλλά εγώ δεν τον είχα ανάγκη γιατί δεν είχα κάτι. Ήμουν καλά, είχα υγεία, έβλεπα, άκουγα είχα τους ανθρώπους της οικογένειάς μου δίπλα μου που με αγαπούν και τους αγαπάω. Δε με ένοιαζε. Ήρθε μία, δύο φορές να με δει και την τρίτη μου είπε “μπράβο σου. Δεν το περίμενα να το αντιμετωπίσεις έτσι στην ηλικία που είσαι”. Απλά μπόρεσα και το έκανα. Για μένα αυτό πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι σε οτιδήποτε τους τύχει. Πρέπει να κοιτάνε μπροστά. Κι εγώ δεν ήξερα ότι έχω τη δύναμη. Μόνο όταν βιώσουμε κάτι βλέπουμε τις αντοχές μας».

Η ζωή απέκτησε άλλο νόημα με τον αθλητισμό

Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του περίπου δύο χρόνια μετά το ατύχημα που είχε με το μηχανάκι. Όπως μας εξηγεί, «ασχολιόμουν σαν παιδί με αρκετά αθλήματα, όπως ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.α. Με τον στίβο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Γνώρισα τον Μανόλη τον Στεφανουδάκη μέσω ενός κοινού γνωστού και έμαθα για την «Μεγαλόνησο». Έτσι παρακολούθησα προπονήσεις, είδα πως είναι, πως το αντιμετωπίζουν και μου είπε να ξεκινήσω εάν θέλω. Επειδή δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τον στίβο δεν το είδα πολύ ζεστά, όμως είπα “θα πάω να πάρω μία γεύση”. Πήγαινα στις Μοίρες στο σωματείο του Μανώλη το «Μέλλον». Έκανα μία-δυο προπονήσεις, όσες μου επέτρεπε η καθημερινότητά μου. Τότε ήμουν 20-21 ετών. Μου άρεσε πολύ και επέλεξα εξαρχής τον ακοντισμό. Ήταν ένας τρόπος να αποφορτίζομαι. Ένοιωθα ότι μπορώ να το κάνω όπως ένας αρτιμελής. Το πήρα σαν παρακίνηση, σαν ψυχολογική και σωματική τόνωση. Έτσι, μετά από έξι μήνες προπόνησης πήγα στο Πανελλήνιο όπου κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο. Πήγα πολύ καλά, δεν το περίμενα και είπα ότι αξίζει να αφιερώσω χρόνο γι’ αυτό. Όχι μόνο γιατί κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο, αλλά γιατί μου άρεσε να αγωνίζομαι. Με αυτό τον τρόπο μπήκε στην καθημερινότητά μου ο αθλητισμός».

«Ήθελα το ρεκόρ, αλλά δεν το περίμενα»

Για να μπορέσει να βελτιώσει τις επιδόσεις του, ωστόσο, έπρεπε να αυξήσει τις προπονήσεις του κι έτσι αποφασίστηκε να συνεχίσει τις προπονήσεις στο Ηράκλειο υπό τις οδηγίες του Γιώργου Τσιράκου. Για ένα χρόνο η συνεργασία τους πήγε πολύ καλά, όμως ο τελευταίος έπρεπε να υπηρετήσει τη στρατιωτική θητεία του και να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του κι έτσι την προπόνηση του Μάνου Γιακουμάκη ανέλαβε ο πατέρας του Γιώργου, ο πολύπειρος προπονητής ρίψεων, ο Δημήτρης Τσιράκος. «Δέχτηκα με χαρά να με προπονεί ο κ. Δημήτρης (σ.σ. Τσιράκος) γιατί ήξερα ότι είναι πολύ καλός και προπονητής και άνθρωπος. Έτσι πλέον είμαστε σε φουλ ρυθμούς καθημερινά. Είναι σαν πατέρα μου γιατί περνάμε πολλές ώρες μαζί», τονίζει ο 26χρονος ρίπτης, ο οποίος έδειξε τις δυνατότητές του στην ημερίδα ΑμεΑ που έγινε στις 27 Μαρτίου στο Παγκρήτιο Στάδιο σημειώνοντας Πανευρωπαϊκό ρεκορ. Ο μεγάλος στόχος είναι η Παραολυμπιάδα του Τόκιο, όμως ο Μάνος Γιακουμάκης προτιμά να μιλά στο γήπεδο. «Κάθε μέρα προπονούμαστε για να πετύχουμε το στόχο που έχουμε βάλει. Δε λέμε κατευθείαν ότι θα πάμε Παραολυμπιάδα, πάμε σιγά-σιγά, σκαλί το σκαλί. Ο ακοντισμός είναι ένα πάρα πολύ τεχνικό αγώνισμα, οπότε ακούω πολύ προσεκτικά τον προπονητή μου και μαζί προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας. Μαθαίνω κάθε μέρα και έχω μπει σε ένα πολύ καλό δρόμο. Ήθελα το ρεκόρ Ευρώπης στη ημερίδα που έγινε στο Ηράκλειο. Παρόλα αυτά δεν το περίμενα γιατί πάντα κρατώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι μπορεί να μη γίνει. Όχι για να μην απογοητευτώ, αλλά γιατί μπορεί να μην είναι η μέρα μου. Συμβαίνει σε όλους… Ήθελα όμως και προσπαθούσα να το πετύχω όπως και έγινε. Το χάρηκα πάρα πολύ. Ήταν κοντά και ο κόουτς, δυστυχώς δεν μπορούσε να είναι κοντά και η οικογένειά μου λόγω των περιορισμών που υπάρχουν.

 Το χάρηκα όμως πάρα πολύ. Με το που έκανα την 1^η πρώτη βολή και ήταν ευρωπαϊκό ρεκόρ ήταν κάτι πολύ όμορφο. Μετά στην 4^η βολή βελτίωσα κι άλλο το Ευρωπαϊκό ρεκόρ οπότε η χαρά ήταν διπλή».