«Να εύχεσαι να μη σου στείλει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις…». Αυτό το ρητό έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου από την ημέρα που είχα αυτή τη μοναδική κουβέντα με την Κατερίνα Ροκάκη, έναν άνθρωπο που αντιμετώπισε αμέτρητες δυσκολίες στη ζωή της, αλλά δε λύγισε. Πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις, στάθηκε στα πόδια της μετά από αμέτρητες… πτώσεις και σήμερα συνεχίζει να διεκδικεί όλα αυτά που την κάνουν χαρούμενη. Η Χανιώτισσα αθλήτρια του στίβου δεν έχει να επιδείξει πολλά μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις ή ρεκόρ, αλλά όλο της το σώμα μιλά για τα μετάλλια της ζωής που με κόπο, πίστη, πείσμα, επιμονή, υπομονή και πολύ πόνο έχει κερδίσει. Κάθε τομή και κάθε σημάδι πάνω της αποτελεί και μία ιστορία από εκείνες που οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια και τα αφτιά γιατί αποκλείεται να συμβεί σε αυτούς. Σύμφωνα με την ίδια δεν έχει πετύχει κάποιο κατόρθωμα. Σύμφωνα με εμάς αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση καθώς δεν έχασε ποτέ το χαμόγελό της, την πίστη της και τελικά κατάφερε ξανά να σταθεί όρθια και να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία τη ζωή.

Ήδη από τα μαθητικά της χρόνια και τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό και το στίβο φάνηκε ότι η ζωή της θα ήταν δύσκολη. Ο στίβος μπήκε στη ζωή της όταν μία μέρα το σχολείο της προγραμμάτισε εκδρομή στο Στάδιο των Χανίων και τα παιδιά συμμετείχαν σε διάφορα αγωνίσματα. Η ίδια ήταν πρώτη στα 30μ. κάτι που έκανε τον Γιώργο Γιατρουδάκη που ήταν από τότε πρόεδρος του Ελ. Βενιζέλου να της ζητήσει να επιστρέψει το απόγευμα της ίδια ημέρας στο στάδιο παρουσία της μαμάς της. Από εκείνη την ημέρα ο στίβος και πιο συγκεκριμένα τα σπριντ αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Ο κλασικός αθλητισμός αποτέλεσε την αιτία για να φοιτήσει στο αθλητικό γυμνάσιο των Χανίων πάρα τις διαμαρτυρίες των δασκάλων της καθώς ήταν άριστη μαθήτρια.

Στη β’ γυμνασίου κάνοντας τρεις προπονήσεις στο αθλητικό σχολείο και άλλες δύο στο Στάδιο με τον Ελ. Βενιζέλο κατάφερε να πιάσει το όριο για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, όμως υπέστη θλάση στον προκριματικό και δεν είχε την επίδοση που θα ήθελε στον τελικό. Στην Γ’ Γυμνασίου μάζεψε υγρά στα γόνατα με αποτέλεσμα να χάσει όλη την αγωνιστική χρονιά. Οι γιατροί που την εξέτασαν αποφάνθηκαν ότι επρόκειτο για ρευματοειδή αρθρίτιδα που οφειλόταν στην απότομη ανάπτυξη του σώματός της (είχε πάρει 10 πόντους και 10 κιλά σε μικρό χρονικό διάστημα). Υπήρξε, ωστόσο και ένας γιατρός που της είπε ότι ίσως αυτό να ήταν σημάδι για καρκίνο, όμως κανείς δεν του έδωσε σημασία τότε. «Δεν το ψάξαμε παραπάνω. Μου έδωσαν κάποια φάρμακα και απορροφήθηκε το υγρό», θυμάται η Κατερίνα Ροκάκη, η οποία έκανε κολύμπι για ένα μήνα στο πλαίσιο της αποκατάστασης της υγείας της, όμως εκείνη ανυπομονούσε να επιστρέψει στο στάδιο. «Πήγα ένα μήνα καθαρά για την υγεία μου, μου είπε ένας προπονητής ότι είμαι καλή και θα μπορούσα να ασχοληθώ και με την κολύμβηση καθώς μπορούσα να κρατήσω την αναπνοή μου. Όμως εγώ δεν ήθελα. Ήθελα να επιστρέψω στο στίβο. Έτσι στο Λύκειο επέστρεψα στο στίβο και επιλέξαμε με τον προπονητή μου τα 200μ..

Στη Β’ Λυκείου έπεσα και έπαθα ρήξη συνδέσμου και γενικά στις φάσεις που θα έπρεπε να βγάλω επιδόσεις γιατί είχα αγώνες πάθαινα τραυματισμούς. Τις επιδόσεις τις καλές τις έκανα μεγάλη.

Στην Γ’ Λυκείου έδωσα βαρύτητα στα μαθήματά μου, όμως έκαναν τρεις προπονήσεις την εβδομάδα. Δεν ασπάζομαι αυτό που λένε ότι δεν προλαβαίνουν να συνδυάσουν προπόνηση και μαθήματα. Στις Πανελλήνιες πέρασα Πληροφορική στο Ηράκλειο και τότε ως φοιτήτρια ξεκίνησα να γυμνάζομαι πιο συστηματικά. Στο 2^ο έτος έβγαλα το 12.84 στα 100μ. με τον Θρασύβουλο Κυριακουλάκη τότε προπονητή, ενώ την καλύτερή μου επίδοση την έβγαλα με τον Βαγγέλη τον Ασσαριωτάκη και ήταν 12.81».

Το έγκαυμα που της άλλαξε για πάντα τη ζωή

Κι ενώ όλα έδειχναν να παίρνουν το δρόμο τους συνέβη ένα περιστατικό που άλλαξε για πάντα τη ζωή της. «Προέκυψε ένα βαρύ έγκαυμα. Έριξα πάνω μου καυτό λάδι με αποτέλεσμα να προκληθούν εγκαύματα σε όλο το σώμα. Τότε ήμουν χάλια. Ήμουν δεμένη με γάζες, καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, με φρικτούς πόνους. Έκαψα το 17% του οργανισμού μου. Έχασα πολλά κιλά. Βγήκα 40 κιλά από το νοσοκομείο και χρειάστηκε να κάνω μεταμόσχευση για να αποκατασταθεί ένα μέρος του καμένου δέρματος. Όμως κατάφερα να επανέλθω. Τότε που έπαθα το ατύχημα μου είχαν μείνει δύο εργαστήρια και δυο θεωρίες για να αποφοιτήσω. Είχα ζητήσει από τους καθηγητές να με εξετάσουν προφορικά καθώς δεν μπορούσα να γράψω. Το αριστερό μου χέρι (σ.σ. είναι αριστερόχειρας) ήταν καμένο και δεμένο με γάζες και με το δεξί δεν μπορούσα να γράψω. Κάποιος καθηγητής μου αρνήθηκε και μου είπε να δώσω το επόμενο εξάμηνο. Αλλά δεν είχα περιθώρια να χάσω το εξάμηνο γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με το κάψιμο και εγώ δούλευα για να σπουδάσω. Έτσι έμαθα να γράφω με το δεξί γιατί δεν είχε καεί όλο το χέρι και πήγα και του έγραψα 8 στα 10 θέματα. Με είδε με τις γάζες και σοκαρίστηκε και μετά δέχτηκε το εργαστήριο που το είχα χάσει γιατί όταν το εξέτασε ήμουν στο νοσοκομείο να μου βάλει τον ίδιο βαθμό με τα γραφτά. Όσον αφορά στους άλλους δύο καθηγητές, ο ένας δέχτηκε να με εξετάσει προφορικά και στον άλλο έγραψα πάλι με το δεξί και τελείωσα τη σχολή τότε. Λόγω των εγκαυμάτων έμεινα εκτός προπόνησης για ένα χρόνο καθώς έπρεπε να κάνω σειρά χειρουργείων για να ξεκολλήσουν τα δάχτυλά μου και να κάνουμε μεταμόσχευση δέρματος από το υπόλοιπο σώμα μου στα σημεία που υπήρχαν τα εγκαύματα».

«Ο αθλητισμός μου δίνει κίνητρο και ενέργεια»

Και κάπως έτσι μπορεί να πει κανείς ότι η ίδια έδωσε ένα σημαντικό μάθημα στους καθηγητές της. Ήταν άλλη μία απόδειξη του πείσματος, της θέλησης και της ψυχικής δύναμης που κρύβει μέσα της. Μάλιστα μόλις αποφοίτησε έδωσε ξανά κατατακτήριες για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. «Έδωσα κατατακτήριες και πέρασα στην αγγλική φιλολογία, την οποία ήθελα από την αρχή να σπουδάσω, αλλά οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με στείλουν εκτός Κρήτης τότε. Δεν παρακολουθούσα μαθήματα, πήγαινα μόνο στα υποχρεωτικά και το 2011 πήρα το πτυχίο μου».

Δούλευε καθημερινά έξι ώρες, προπονούνταν και παράλληλα σπούδαζε. Όπως λέει, «ο αθλητισμός με βοηθούσε να ξεχνώ τα προβλήματα, να χαλαρώνω. Μου έδινε κίνητρο και ενέργεια».

Τελειώνοντας την αγγλική φιλολογία μετακόμισε στο Ηράκλειο καθώς αρραβωνιάστηκε τον Παντελή Αναστασάκη, έναν άνθρωπο που στάθηκε «βράχος» στο πλάι της σε όσα ακολούθησαν.

«Μία μέρα ξύπνησα και είχα αιμορραγία. Πήγα στο νοσοκομείο, έκανα εξετάσεις και μου είπαν ότι έχω καρκίνο στον τράχηλο της μήτρας, ο οποίο είναι μη χειρουργήσιμο. Ο καρκίνος προέκυψε το 2015. Ήταν σε πολύ προχωρημένο στάδιο και οι γιατροί μου έδιναν δύο χρόνια ζωής. Με έστειλαν Αθήνα, έκανα βραχυθεραπείες, ένα όργανο που πετάει ακτινοβολία εσωτερικά. Έκανα κάθε μέρα ακτινοθεραπείες, χημικοθεραπείες δύο φορές την εβδομάδα και έγινε το θαύμα. Πήγαινα και στο Ρέθυμνο στον παπά Σταύρο και με σταύρωνε. Μου στάθηκε ο Παντελής πάρα πολύ, η μαμά μου και ο Θεός έβαλε το χέρι του και μετά από πέντε χρόνια είμαι καλά».

«Αντέδρασα πολύ χάλια όταν μου είπαν για τον καρκίνο»

Παρότι υπήρχε ιστορικό στην οικογένειά της δυσκολεύτηκε να το αποδεχτεί στην αρχή. «Στην αρχή δε ήθελα να το δεχτώ. Έλεγα αποκλείεται. “Εγώ”, έλεγα, “ήμουν στον αθλητισμό”. Δεν κάπνιζα, δεν ξενυχτούσα, δεν έκανα κακή ζωή και όμως νόσησα. Αντέδρασα πολύ χάλια όταν μου είπαν για τον καρκίνο. Έλεγα στον Παντελή να χωρίσουμε, να με παρατήσει να φτιάξει τη ζωή του. Δεν ήθελα κανέναν. Μόνη μου παρηγοριά ήταν το στάδιο να έρθω να τρέξω και τα βιβλία γιατί μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Είχαμε βέβαια ιστορικό στην οικογένεια καθώς έχουν καρκίνο η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η θεία μου, η ξαδέλφη μου. Οι δύο τελευταίες μάλιστα πέθαναν από αυτό, όπως και ο παππούς μου. Ο πατέρας μου είναι 76 χρόνων έχει περάσει δύο καρκίνους, έχει κάνει χειρουργείο, έχει κάνει χημειοθεραπείες και είναι μια χαρά, οι εξετάσεις του είναι μικρού παιδιού. Η μαμά μου έχει λύκο και συνεχίζει να παλεύει. Κι εγώ, ενώ ήμουν στον αθλητισμό το είχα. Το πήρα πολύ βαριά. Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος.

Είχε χημειοθεραπείες και ήταν χάλια. Παρόλα αυτά ερχόμουν τρεις φορές την εβδομάδα στο στάδιο για προπόνηση για να ξεχνιέμαι από τα νοσοκομεία, αλλά ζοριζόμουν πολύ γιατί έκανα πολύ εμετό. Δεν μπορούσα να φάω και εκεί άρχισα να χάνω κιλά. Το χειρότερο ήρθε με τον ειλεό. Μου έκοψαν 20 εκατοστά έντερο και μου είχαν βάλει δύο σακουλάκια. Ο ειλεός προέκυψε από την ακτινοβολία που έκανα καθώς κάηκε το λεπτό έντερο και κόλλησε στη μήτρα και πήγε να κάνει περιτονίτιδα κι έτσι το έκοψαν.

Αυτό με τα σακουλάκια δεν το εύχομαι σε κανένα. Τα είχα 11 μήνες και υπήρχε η πιθανότητα να μείνω με αυτά για πάντα. Όταν μου το είπαν αυτό αποφάσισα ότι έπρεπε να συνεχίσω έτσι τη ζωή μου και επέστρεψα στο στάδιο. Είχα μείνει τότε 35 κιλά καθώς ότι έτρωγα έβγαινε από το σακουλάκι που μου είχαν τοποθετήσει αντί του εντέρου. Μέχρι τότε είχα τον Παντελή να μου κάνει και 10 φορές την ημέρα αλλαγές. Ήμουν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι να βλέπω τηλεόραση και να διαβάζω. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Μόλις σηκωνόμουν όρθια ξεκολλούσαν. Είπα, όμως, “θέλω να πάω στο στάδιο”. Στην αρχή έκανα μόνο περπάτημα και όταν αποφάσισα ότι θα τρέξω για πρωταθλητισμό έκανα τα 100 μέτρα σε 25 δευτερόλεπτα και τα 200 σε σχεδόν δύο λεπτά. Δηλαδή χάλια. Όταν μου είπαν δύσκολα θα ξανατρέξεις σα να μου κάρφωσαν ένα μαχαίρι, σα να μου έκλεισαν το στόμα και να μην μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν μπορούσα να το δεχτώ».

Η υδρονέφρωση και η πίστη της στο Θεό

Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται ήρθε ένα ακόμη «χτύπημα» το 2018. «Έπαθα υδρονέφρωση. Τα ούρα αντί να πηγαίνουν προς τα κάτω και να φεύγουν γυρνούσαν πίσω και χάλασαν το αριστερό νεφρό. Και το 2018 έβαλα ένα pig tail, ένα σιδεράκι που κρατά τον ουρητήρα ανοικτό να πηγαίνουν τα ούρα προς τα κάτω. Μπας και κρατηθεί το νεφρό μου στο 14% που λειτουργεί πλέον.

Κάθε δύο μήνες πρέπει να βάζω αυτό το σίδερο, δηλαδή έχω κάνει τρία χειρουργεία με τα σακουλάκια και 24 επεμβάσεις με το σίδερο. Μέχρι κάποια στιγμή ο νεφρός να πάει κάτω από το 10% και να αναγκαστούμε να τον βγάλουμε. Με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα να σηκωθώ όρθια».

Οι συνεχόμενες περιπέτειες με την υγεία της την έκαναν να πιστέψει ακόμα περισσότερο στο Θεό. «Πάντα πίστευα», μας λέει, «αλλά όταν είδα ότι ενώ οι γιατροί μου έδιναν δύο χρόνια ζωής και μέσα σε ένα τρίμηνο με ακτινοθεραπείες και χημειοθεραπείες ο όγκος που ήταν 5,4 εκατοστά εξαφανίστηκε σκέφτηκα ότι εάν δεν το έκανε ο Θεός ποιος το έκανε; Σίγουρα βοήθησαν οι γιατροί και οι θεραπείες, αλλά νομίζω ότι βοήθησε και ο Θεός».