Στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του στο Runbeat, ο Hugo van den Broek μιλάει στον Manuel Viehl στο Ίτεν της Κένυας για τα τελευταία του χρόνια ως αθλητής, αλλά και τη ζωή του ως προπονητής.

Το 2004 ήταν σίγουρα μία χρονιά προόδου για τον Hugo, στον δρόμο του για την κορυφή του κόσμου, καθώς κατάφερε να βελτιώσει το προσωπικό του ρεκόρ στον μαραθώνιο σε 2:12.08. Η προετοιμασία του για εκείνη τη σεζόν ξεκίνησε πάνω από εννέα μήνες πριν, ξανά στο Ίτεν. Έμεινε εκεί για τέσσερις εβδομάδες και έκανε τις προπονήσεις του για την επόμενη σεζόν κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών. Μετά από αυτό επέστρεψε στην Ολλανδία με τη σύζυγό του, Hilda, που ήταν ακόμα φοιτήτρια τότε, για να εργαστεί και στην part-time δουλειά του. Η καθημερινή του ρουτίνα ξεκινούσε με τρέξιμο το πρωί, συνεχιζόταν με ύπνο, και στη συνέχεια ο Hugo εργαζόταν 12:00-16:00. Μετά τη δουλειά φορούσε ξανά τα παπούτσια του και πήγαινε για προπόνηση. Συνολικά, κάλυπτε 180-200 χιλιόμετρα την εβδομάδα τότε.

 

Ο Hugo αναφέρεται στην προετοιμασία που έκανε τότε, λέγοντας ότι γυμναζόταν κάθε δύο ή τρεις μέρες. Εστίαζε κυρίως σε προπονήσεις με μεγαλύτερες επαναλήψεις. «Οι μικρότερες προπονήσεις ήταν τότε 10 x 1k σε 2.55 – 2.57 pace για εμένα. Έτσι δούλευα στην ταχύτητά μου. Για τα μεγάλα sessions, έκανα συνήθως 5 x 5k σε pace μαραθωνίου ή 38 χιλιόμετρα long run progressive σε pace μαραθωνίου». Κάθε δύο με τρεις εβδομάδες, έκανε μία προπόνηση με 25 χιλιόμετρα tempo run, που ήταν γύρω στο 3.20 pace. «Εάν έκανα μία προπόνηση την Κυριακή, έπρεπε να κάνω το 25άρι tempo την Τρίτη, για παράδειγμα. Ο προπονητής μου έλεγε ότι πρέπει να το τρέχω σε μέτριο ρυθμό, αλλά αυτό δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου. Ακόμα ένα σημαντικό κομμάτι, ήταν ότι έτρεξα σε πολλούς αγώνες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, έτρεξα έναν ημιμαραθώνιο σε 64:05, σε έναν αγώνα με καταιγίδα και πολύ δυνατό αέρα. Μία εβδομάδα αργότερα, έτρεξα και σε έναν άλλο ημιμαραθώνιο και την εβδομάδα που ακολούθησε, αγωνίστηκα στον αγώνα 10-mile (16k) Dam tot Damloop, που είναι ο μεγαλύτερος στην Ολλανδία. Εκεί, έτρεξα για από τον τερματισμό έως την αφετηρία με 3.30 pace, άλλαξα τα ρούχα μου, έφτιαξα τον αριθμό μου και έτρεξα δεύτερη φορά, από την αφετηρία προς τον τερματισμό με pace 3.00».

Η καλή κατάσταση στην οποία βρισκόταν φαινόταν στα αποτελέσματα των αγώνων και των προπονήσεών του, πριν από τον μαραθώνιο. Δύο εβδομάδες πριν τον μαραθώνιο είχε ακόμα μία εβδομάδα 200 χιλιομέτρων και έτρεξε έναν ημιμαραθώνιο σε 63:50, με μία ελεγχόμενη επίδοση και χωρίς να τα δίνει όλα στον αγώνα.

Τι χρειάζεται για να φτάσεις στην κορυφή του κόσμου σαν αθλητής;

Παρά το προσωπικό του ρεκόρ με 2:12.08, ο Hugo αισθάνεται ότι δεν έχει φτάσει στα όρια των δυνατοτήτων του στον μαραθώνιο και ότι θα μπορούσε να κάνει έναν χρόνο μεταξύ 2:10 και 2:11. Χρειάστηκε να κάνει τρία χειρουργεία στην καριέρα του, κατά τα οποία αφαιρέθηκε μέρος του οστού στις φτέρνες του, ώστε να μπορέσει να προπονηθεί ξανά χωρίς πόνο μετά από χρόνιο πόνο στον αχίλλειο τένοντα. Όταν έκανε την πρώτη του χειρουργική επέμβαση στην αριστερή φτέρνα το 2007, δεν ζούσε απλά στην Κένυα, αλλά επέστρεψε στις δυνατές προπονήσεις και σε καλή φόρμα το 2008 και το 2009 και πέτυχε χρόνους κοντά στο 2:13 σε μαραθώνιους τα επόμενα χρόνια. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι ο προπονητής μου ήταν στην Ολλανδία και δεν με έβλεπε να προπονούμαι εδώ. Κάποιες φορές προπονούμουν παραπάνω, έκανα υπερπροπόνηση. Πίεζα τα long runs μου με πάνω από 30 χιλιόμετρα κάθε φορά, ενώ δύο μέρες μπορεί να έκανα 5 x 5km σε pace μαραθωνίου. Συνέχιζα μετά από τρεις ημέρες με 12 x 1k». Εάν είχε μειώσει την προπόνησή του σε ένα ποσοστό, θα ήταν σίγουρα σε θέση να κάνει καλύτερους χρόνους. Ένα σημαντικό tip είναι ότι πειθαρχία δεν είναι μόνο ο αρκετός ύπνος, το να τρως υγιεινά, αλλά και το να παίρνεις ρεπό, να έχεις μία μέρα ξεκούρασης, ακόμα και εάν δεν υπάρχει στο πλάνο της προπόνησής σου.

Ο Hugo van den Broek αναγκάστηκε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου δύο ακόμα φορές μέχρι το 2012, μετά την πρώτη του επέμβαση. «Το 2010, έλαβα μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά ο πόνος στην φτέρνα μου ήταν πολύ δυνατός. Σαν αποτέλεσμα, έκανα ακόμα μία επέμβαση στο δεξί μου πόδι στο τέλος του χρόνου και το κομμάτι από το κόκκαλο αφαιρέθηκε ξανά. Προσπάθησα να επιστρέψω ακόμα μία φορά, αλλά ο πόνος στην αριστερή μου φτέρνα ήρθε ξανά μετά το 2007 και έκανα ακόμα μία επέμβαση στα τέλη του 2012. Το αρνητικό αποτέλεσμα ήταν ότι δεν μπορούσα πλέον να κάνω τόσο έντονες προπονήσεις». Παρότι ακόμα μπορούσε να τρέξει με ευκολία 160 χιλιόμετρα την εβδομάδα στο υψόμετρο της Κένυας, δεν μπορούσε να διατηρήσει την ένταση που θα ήθελε.