Η Σοφία Υφαντίδου δεν είναι μία τυχαία αθλήτρια. Για δύο δεκαετίες αφιερώθηκε στο έπταθλο έχοντας στο ενεργητικό της αμέτρητες επιτυχίες τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών.  

Στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν είχε δηλώσει ότι θα σταματήσει τον πρωταθλητισμό και όντως με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα εγκατέλειψε την ενεργό δράση. Ήταν ο 9^ος Πανελλήνιος τίτλος της στο έπταθλο. Έφυγε από τον πρωταθλητισμό ούσα στην κορυφή.

 

Δεν άργησε, όμως να βρει νέο κίνητρο για να επιστρέψει στους αθλητικούς χώρους, αλλά σε ένα εντελώς διαφορετικό αγώνισμα με τελείως διαφορετική φιλοσοφία.

Αποφάσισε να πάρει μέρος στον 39^ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Με προετοιμασία μόλις τριών μηνών θέλησε να δοκιμάσει τα όριά της. Και σύμφωνα με τα όσα εξομολογείται ήταν μία πραγματική δοκιμασία που όμοιά της δεν είχε βιώσει.

Η Σοφία Υφαντίδου θέλησε μέσα από τη σελίδα που διατηρεί στα social media να περιγράψει την εμπειρία της. Άλλη μία συγκλονιστική περιγραφή των συναισθημάτων που βιώνει ένας δρομέας… Απολαύστε το κείμενό της:

«Πίστευα πως 2 δεκαετίες ως επταθλήτρια σε υψηλό επίπεδο ότι είχα ζήσει κάθε συναίσθημα και είχα περάσει κάθε σωματική δοκιμασία...ακόμα και όταν έκλεινα 12 ώρες σε ένα στάδιο...

Ένας επιπλέον λόγος που αποφάσισα να είμαι την περασμένη Κυριακή στην εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου ήταν για να ανακαλύψω αν τελικά είχα δίκιο ή άδικο...

Τελικά;;; Πίστευα λάθος...

Πάντα μα πάντα με εξίταρε να φτάνω τα όριά μου...

Να τα προκαλώ και να τα ξεπερνάω. Έτσι νόμισα έως τώρα ότι και τα έφτανα και τα ξεπερνούσα όλα αυτά μέχρι να φτάσω στα 30km την Κυριακή...

Πιστεύω πως όλοι μας, κάπου εκεί ζητήσαμε την βοήθεια Του Θεού...

Προσωπικά το έκανα πολλές φορές και φωναχτά...

"Δώσε μου δύναμη να φτάσω στο τέλος" Του έλεγα...

Δεν θα κέρδιζα κάτι. Δεν πήγαινα για να κερδίσω αυτή την φορά όπως επιδίωκα όλα αυτά τα χρόνια αλλά είχα θέσει έναν στόχο: να τερματίσω και να καταφέρω την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο και έπρεπε πάση θυσία να τον πετύχω...

Δεν το κρύβω όμως ότι ντράπηκα. Όχι γιατί είναι ντροπή αλλά γιατί ένιωσα ότι έκλεψα λίγο τον εαυτό μου. Ότι τον ξεγέλασα για να τα καταφέρει...

Χρειάστηκε να σταματήσω 5 φορές και να περπατήσω στα τελευταία 10km...κίνηση η οποία τελικά αποδείχτηκε σωτήρια για την επίτευξη του στόχου μου...

Και χάρη όμως σε αυτό έζησα και κάτι υπέροχο που θα θυμάμαι...

Κάθε μα κάθε φορά που σταματούσα και με περνούσε κάποιος, άνθρωποι εξίσου κουρασμένοι, που δοκιμάζονταν και οι ίδιοι, μου φώναζαν να μην τα παρατήσω...και τότε έβαζα το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και προσπαθούσα με αυτό τον τρόπο να τους ευχαριστήσω...

Δεν είχα κουράγιο να μιλήσω...

Δεν είχα δυνάμεις να ανακτήσω...

Τις είχα χάσει...

Είχα όμως θέληση...

Το μόνο κοινό στο Έπταθλο και στον Μαραθώνιο είναι η θέληση τελικά...

Η θέληση ήταν που με κράτησε και στο τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο...

Όταν για πρώτη φορά στην ζωή μου, την στιγμή που μου φώναζε ο προπονητής μου "πάμε κορίτσι μου" ,του απάντησα φωναχτά και σχεδόν κλαίγοντας ότι δεν μπορώ... το εννοούσα. Δε θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια να το έχω ξεστομίσει ποτέ μου γιατί πίστευα ότι είχα περάσει από τα δύσκολα...

Λάθος...Τα δύσκολα είναι αποτυπωμένα στο πρόσωπο μου σε αυτή την φωτογραφία όπου με το ζόρι καταφέρνω να σηκώσω το ένα μου πόδι και να το φέρω μπροστά από το άλλο για να φτάσω στον τερματισμό αλλά τα κατάφερα...

Και χρειάστηκαν περίπου 6 ώρες από την στιγμή που το χρονόμετρο σταμάτησε, για να δώσω ραντεβού για του χρόνου...

Φίλοι μου μαραθωνοδρόμοι, έχετε τον σεβασμό μου...».

Δείτε την ανάρτησή της;