Οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα όσα έχουν στην καθημερινότητά τους με αποτέλεσμα να τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα που ενδεχομένως να προκύψουν. Παρόλα αυτά ανάλογα τον χαρακτήρα και τη βοήθεια που θα λάβουν από το περιβάλλον τους μπορούν να αλλάξουν ρότα στη ζωή τους και να πετύχουν πολλά και σημαντικά πράγματα.

Και σε αυτή την περίπτωση ο αθλητισμός μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, όπως και η περίπτωση του Χρήστου Κορομηλά, ο οποίος έχασε ξαφνικά την όρασή του στα 45 του χρόνια και κλήθηκε να χτίσει από την αρχή ένα κόσμο με δυνατές βάσεις και θεμέλια ικανά να του επιτρέψουν να ζήσει μία πολύ καλή ζωή. Ο αθλητισμός και ο προπονητής του Γιώργος Γκούντας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όπως και η οικογένειά του.

«Ήταν σοκ γιατί το έπαθα μέσα σε τρεις μέρες. Παρασκευή μπήκα στο νοσοκομείο και Τρίτη δεν έβλεπα τίποτα. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και δεν έβλεπα άρχισα να ουρλιάζω “ανάψτε τα φώτα, ανάψτε τα φώτα”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και να το καταλάβω» εξομολογείται ο Χρήστος Κορομηλάς στο runbeat.gr.

«Ήταν κάτι έντονο, επιθετικό και γρήγορο»

Πλέον έχει αντίληψη φωτός, όμως βλέπει ελάχιστα. Παρόλα αυτά είναι ευγνώμον που μπορεί να δει έστω και σκιές. «Επειδή έχω φτάσει δύο φορές στην απόλυτη τύφλωση στην αρχή της περιπέτειάς μου μπορώ να καταλάβω τι είναι το απόλυτο σκοτάδι και αυτό το έστω και αμυδρό φως», τονίζει και ξετυλίγει το κουβάρι της περιπέτειάς του που του στέρησε την όραση, όμως τον γέμισε με απίστευτες δυνάμεις, τις οποίες χρησιμοποιεί και στην άθληση.

«Θέλω να λέω από πού προέκυψε η τύφλωσή μου για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι τι μπορεί να πάθουν στα καλά καθούμενα. Επειδή δε σκέφτεσαι, δεν ταξινομείς τα πράγματα. Εγώ το έπαθα από πτώση του ανοσοποιητικού μου από υπερβολικό στρες και στεναχώρια. Από επαγγελματικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Ήρθαν όλα μαζί, άνθρωπος είμαι και λύγισα. Δεν έχεις πάντα την ίδια δύναμη και εάν σε πάρει από κάτω είναι δύσκολο. Έπεσε, λοιπόν, το ανοσοποιητικό μου, ξεκλείδωσε ένας ιός RP που έχουμε όλοι στον οργανισμό μας και εσωτερικά πήγε και προσέβαλλε οπτικά νεύρα και αμφιβληστροειδείς. Ήταν πάρα πολύ έντονο, επιθετικό και γρήγορο. Πρώτα έχασα την όραση μου και μετά από πέντε μέρες μου είπαν ότι είναι έρπης από τη βιοψία που μου είχαν κάνει».

Από εκείνη τη στιγμή για τον Χρήστο Κορομηλά η ζωή του άλλαξε άρδην. «Το πρώτο συναίσθημα ήταν η απόγνωση. Έχεις συνηθίσει να κάνεις τα πάντα, να δουλεύεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ξαφνικά δεν μπορείς ούτε στην τουαλέτα να πας, απελπίζεσαι».

Οι πρώτες θετικές σκέψεις

Παρόλα αυτά ήδη από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας του άρχισε να διαπιστώνει ότι μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. «Μέσα στην πρώτη εβδομάδα αυτό που με εντυπωσίασε από τον εαυτό μου και μου έδωσε ώθηση για τη συνέχεια ήταν το γεγονός ότι επειδή μου έβαζαν πολλούς ορούς είχα συχνοουρίες. Την ημέρα με βοηθούσαν οι δικοί μου άνθρωποι. Το βράδυ έπρεπε να ενημερώσω τις νοσοκόμες πατώντας ένα κουμπί. Αυτό το κουμπί όμως χάλασε ένα βράδυ κι έτσι σηκώθηκα μόνος μου πήρα στο στόμα τον ορό και μετρώντας τα κρεβάτια κατάφερα σιγά-σιγά και πήγα μόνος μου στην τουαλέτα. Αυτό μου έδειξε ότι μπορώ να κάνω πράγματα ότι έχω δυνάμεις και θα πρέπει απλά να τις χρησιμοποιήσω.

Αυτό ήταν το πρώτο που με έκανε να σκεφτώ πιο θετικά και το δεύτερο ήταν ότι υπάρχουν άνθρωποι τυφλοκουφοί. Δηλαδή που δεν ακούν και δε βλέπουν απολύτως τίποτα. Εκεί άρχισα να λέω υπάρχουν και χειρότερα. Δεν ήταν εύκολα, έκανα δύο χρόνια να συνέλθω. Με βοήθησε η οικογένειά μου, η μητέρα μου πάρα πολύ και η μετέπειτα γυναίκα μου. Όχι ότι ο πατέρας μου και η αδελφή μου δεν ήταν δίπλα μου, απλά ήταν πιο προστατευτικοί απέναντί μου και αυτό δεν είναι καλό σε τέτοιες περιπτώσεις».

Η δύναμη που πήρε μέσα από τον αθλητισμό

Πέραν της οικογένειάς του, όμως σημαντικό ρόλο να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του και να δει τα θετικά της ζωής αποτέλεσε ο αθλητισμός. «Μέχρι τα 20 μου χρόνια κολυμπούσα, έχω παίξει και πόλο τρία χρόνια, μετά δεν έκανα πολλά πράγματα. Ξαφνικά με την ακινησία και τα φάρμακα που έπαιρνα άρχισα να παχαίνω. Πήγαινα να περπατήσω 100 μέτρα και πόναγαν τα πόδια μου. Αποφάσισα ότι κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πέραν από το να περπατήσω και να κολυμπήσω όπως μου είπαν οι γιατροί καθώς εκείνη την περίοδο είχα κάνει αρκετά χειρουργεία και δεν έπρεπε να έχω κραδασμούς και να βάζω δύναμη που θα πίεζε την κατάσταση στα μάτια μου καθώς μπορεί αυτό που έβλεπα να το έχανα. Είχα κάνει τρεις εγχειρίσεις και δύο φορές πειράματα βλαστοκυττάρων και κινδύνευα να χάσω αυτό που έβλεπα και δεν το ήθελα αυτό καθόλου. Οπότε ξεκίνησα σιγά-σιγά να κολυμπάω. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν είχα και τη δύναμη. Για να κολυμπήσω 50 μέτρα μπορεί να σταμάταγα και 5 φορές. Τελικά τα κατάφερα και πήγαινα πιο καλά και μετά άλλαξα ομάδα και πήγα στον Ιωνά».