Η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, Σοφία Σακοράφα αναφέρθηκε στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, μιλώντας στο 9^ο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του ΠΣΑΤ, στην Αρχαία Ολυμπία, στη θεματική «αθλητικός τουρισμός».

«Ο φετινός μαραθώνιος είναι ο πρώτος που γίνεται σε φυσιολογικές συνθήκες μετά από τη διετία της πανδημίας. Η συμμετοχή αγγίζει τον αριθμό των 50 χιλιάδων δρομέων και η συνεχιζόμενη ζήτηση μετά το κλείσιμο των εγγραφών δείχνει ότι θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε μεγαλύτερα νούμερα,» εξήγησε η Σοφία Σακοράφα και πρόσθεσε: «Περιμένουμε 11 χιλιάδες δρομείς από 119 χώρες και υπολογίζοντας τους συνοδούς, περιμένουμε 25 χιλιάδες με μέσο όρο τις τρεις διανυκτερεύσεις χωρίς να έχουμε υπολογίσει τους Έλληνες που θα έρθουν στην Αττική απ’ άλλα μέρη της Ελλάδας ενώ σύμφωνα με στοιχεία των ξενοδόχων, η πληρότητα στα ξενοδοχεία το τριήμερο 11-14/11, θα αγγίξει το 97% και τα έσοδα για την Αττική θα ξεπεράσουν τα 25 εκατομμύρια ευρώ. Η περιφέρεια Αττικής συμμετέχει με έναν προϋπολογισμό 1 εκατομμυρίου ευρώ για τη διετία 23/24.

 

Έχει υπολογιστεί πως για κάθε ευρώ που επενδύει η περιφέρεια στον Μαραθώνιο, αυτός επιστρέφει 50 ευρώ στην οικονομία της. Σε ό,τι αφορά στον αντίκτυπο του μαραθωνίου στο εξωτερικό, αναφορικά με την προβολή της Αθήνας αλλά και της χώρας συνολικά, μέσα σε 24 ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πάνω από 60 εκατομμύρια άτομα βλέπουν φωτογραφίες κι αναρτήσεις από τον μαραθώνιο επισκεπτών και δρομέων».

Στη συνέχεια, η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ εξήγησε πως «αν ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας αντιμετωπιστεί απλά και μόνον ως ένα αθλητικό γεγονός και μάλιστα ως ένα αθλητικό γεγονός με προοπτικές μεγέθυνσης του, αφήνοντας την αχλή του χρόνου να αδυνατίσει τα ταυτοτικά του χαρακτηριστικά, είναι σαν να αποποιούμαστε εμείς οι ίδιοι τους λόγους και τις αιτίες που έδωσαν την αφορμή να γεννήσει αυτός ο Μαραθώνιος τους μαραθώνιους όλου του κόσμου».

«Στόχος μου», συνέχισε, «είναι να “χτίσω” σιγά σιγά αυτή τη σημασία που πρέπει να έχει η συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο κάθε παγκόσμιου πολίτη και κάθε μεγάλου αθλητή. Η συμμετοχή να είναι τάμα ζωής για όλους με συνειδητοποίηση ότι ο τερματισμός του καθενός είναι ένα προσωπικό αλλά και συλλογικό “νενικήκαμεν”».