Γεια και χαρά σας φίλες και φίλοι μου. Η σημερινή μας «συνάντηση» θα ξεκινήσει με μια πρόσφατη καθημερινή δρομική μου ιστορία που είναι και η βάση ενός συναισθήματος που νιώθει παρά πολύ συχνά ο καθένας μας που αγαπάει το τρέξιμο!

Πριν μερικές μέρες λοιπόν πηγαίνοντας το απόγευμα στο στάδιο για την καθημερινή μου προπόνηση ξεκίνησε να βρέχει. Υπήρχε η πρόθεση λοιπόν το στάδιο να κλείσει νωρίτερα λόγω καιρού διότι και τα παιδιά ήταν λιγότερα μέσα ,επομένως μου αποκρίθηκαν στην είσοδο: Το δικαιούσαι και εσύ να πας στο σπίτι σου να ξεκουραστείς. Τελικά έτρεξα στον δρόμο 15 χλμ, αλλά το νόημα της ιστορίας μας είναι το πόσο δυνατό νιώθουν πολλοί από εμάς που τρέχουμε το αίσθημα του καθήκοντος! Το αίσθημα του να μην αφήσουμε προπόνηση, να μην παρεκκλίνουμε από το προπονητικό μας πλάνο!

Ο δρομέας πιστεύω είναι φτιαγμένος από ένα σπάνιο μέταλλο και από στοιχεία που δύσκολα βρίσκεις σε αλλά αθλήματα. Έχει μάθει να τρέχει στον μοναχικό του δρόμο με παρέα τις σκέψεις και τον εαυτό του πάντα πιστός στον καθήκον του ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες, διάθεση, δουλειά, υποχρεώσεις και καθημερινότητα! Πόσοι και πόσοι φίλοι μου, αθλητές μου θα ξυπνήσουν ξημερώματα πριν την δουλειά τους ή θα πάνε αργά μετά τις υποχρεώσεις τους μόνο και μόνο επειδή αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν και έχουν αυτό που λέμε χαριτολογώντας το σπάνιο «μικρόβιο» που κολλάνε όλοι όσοι ασχοληθούν με το τρέξιμο! Έτσι έχω επιμείνει και εγώ 24 χρόνια πλέον στον χώρο, μένοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Χίο χωρίς να έχω παρεκκλίνει στιγμή από τον σκοπό και το καθήκον και βέβαια με έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα με το μεγαλύτερο μάθημα ζωής: Ο επιμένων νικά ,όσο και αν φαίνεται αυτό να αργεί κάποιες φορές.

Η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς του ΡΙΟ ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή, μένοντας στην επαρχία, σε ένα ακριτικό νησί ,σχετικά αποκομμένος συγκριτικά και μόνος, αλλά πάντα με μεγάλη αγάπη για το τρέξιμο και αφοσίωση και πίστη για χρόνια στον σκοπό. Μια ιστορία που θα την πούμε στην συνέχεια! Υγεία πρώτα από όλα και αγάπη για αυτό που κάνουμε και όλα θα έρθουν! Το ότι οι αγώνες φαίνεται να αργούν αλλά όλοι μας είμαστε στους δρόμους, στα στάδια, στα βουνά πιστοί στο δρόμο μας, πιστοί στο μοναδικό ιδιαίτερο καθήκον μας αποδεικνύει το ιδιαίτερο μέταλλο του δρομέα...

Στο επανιδείν φίλες και φίλοι ...