Γιάννης Σαμόπουλος: Τα ναρκωτικά, ο τζόγος, το αλκοόλ και η λύτρωση μέσα απ’ το τρέξιμο
Νίκη Μηλιαράκη 11:42 07-07-2021

Η ζωή του Γιάννη Σαμόπουλου θα μπορούσε να γίνει ταινία. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που οι περισσότεροι τις θεωρούν τελειωμένες, χαμένες. Έχοντας μπλέξει με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τον τζόγο από τα 12 του χρόνια η πορεία της ζωής του φαινόταν να είναι απόλυτα προδιαγεγραμμένη και οδηγούσε κατευθείαν στην καταστροφή και το θάνατο. Μέσα στη θολούρα του μυαλού του, όμως κατάφερε να βρει το κουράγιο και τη δύναμη να αντιμετωπίσει τις εξαρτήσεις του. Εντάχθηκε στο πρόγραμμα απεξάρτησης, αποφοίτησε από το ΚΕΘΕΑ Ιθάκη και όταν είδε τον εαυτό του να κατρακυλά ξανά βρήκε τα ψυχικά αποθέματα για να αντιδράσει, το περπάτημα αρχικά και το τρέξιμο στη συνέχεια του έδωσαν τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του και σήμερα να διάγει μία ζωή μακριά από όλα αυτά που τον κρατούσαν δέσμιο και τον έφερναν ολοένα και πιο κοντά στο τέλος. Έχει ήδη τρέξει σε τρεις μαραθωνίους και πλέον ονειρεύεται τη στιγμή που θα βρεθεί σε θέση εκκίνησης στον αυθεντικό μαραθώνιο της Αθήνας.
Έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, έχοντας δει το θάνατο με τα ίδια του τα μάτια ο Γιάννης Σαμόπουλος έχει να υπερηφανεύεται ότι βγήκε από την ίδια την κόλαση και κάνει καθημερινό αγώνα να διατηρηθεί στο φως. Με σκοπό να τονίσει σε όλους ότι μπορούν να τα καταφέρουν δε δίστασε να μιλήσει στο «runbeat.gr» για τη ζωή του και το ρόλο που έπαιξε ο αθλητισμός και το τρέξιμο στην απεξάρτησή του.
«Η σχέση μου με τα ναρκωτικά ξεκίνησε στα 12 μου χρόνια»
«Η περιπέτειά μου με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τον τζόγο ξεκίνησε όταν ήμουν 12-13 χρόνων. Γενικά ήμουν ατίθασο παιδί, όπως είμαι και τώρα. Δεν μπαίνω σε καλούπια. Έκαναν παρέα με κάποια παιδιά που πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο και κάπως έτσι ξεκίνησε το τσιγάρο και το χασίς. Γύρω στα 13 έγιναν και οι πρώτες επαφές με ουσίες και χάπια. Από τα 15 μου και μετά έγινε συστηματικό αυτό. Ξεκίνησε η καθημερινή χρήση χασίς, το αλκοόλ και ο τζόγος. Παρόλα αυτά εγώ δούλευα. Δεν ήμουν στο δρόμο ήμουν από καλή οικογένεια. Και κρατήθηκα μέχρι και τώρα έτσι».
Στα 15 του χρόνια έχοντας ολοκληρώσει τη Γ’ γυμνασίου αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και πήγε στο εργοστάσιο του θείου του να δουλέψει, το οποίο ασχολείται με την επεξεργασία δέρματος. «Εκεί έμαθα τη δουλειά με το δέρμα. Από την επεξεργασία μέχρι το τελικό στάδιο και στα 20 μου χρόνια άνοιξα τη δική μου επιχείρηση δέρματος. Γενικά από τα 15 μου χρόνια μέχρι και το στρατό είχα να κάνω με ελαφριά ναρκωτικά.
Μετά το στρατό, μόλις απολύθηκα πήγα στη βιοτεχνία δέρματος που διατηρούσε ο άλλος μου θείος και μέσα σ’ ένα χρόνο έφτιαξα το δικό μου μαγαζί. Ήμουν είκοσι μισό, ήταν Αύγουστος του 1995 όταν έκανα τη δική μου επιχείρηση. Ξαφνικά βρέθηκα να διαχειρίζομαι πολλά λεφτά. Για μία πενταετία βρέθηκα με πολλά λεφτά στα χέρια μου. Από την πρώτη χρονιά που έκανα το μαγαζί ξεκίνησε η χρήση και βαριών ναρκωτικών: κοκαΐνη, χάπια LSD, μπήκα στα βαθιά. Ο τζόγος στο φουλ και σε καθημερινή βάση, χασίς αλκοόλ όλα μαζί και στο τέρμα».
Το τέλος της επιχείρησης, ο τζόγος και η ηρωίνη
Όπως ήταν λογικό οι καταχρήσεις είχαν τραγικές συνέπειες για την επιχείρησή του. «Ήμουν 25 ετών, έβγαζα πολλά λεφτά και στο τέλος τα έχασα όλα. Έχασα 100 εκατομμύρια σε πέντε χρόνια. Νόμιζα ότι έκανα τη μεγάλη ζωή με την κοκαΐνη, τη νύχτα, τον τζόγο. Αλλά ο τζόγος είναι καταστροφικός. Θυμάμαι ότι την τελευταία μέρα που έκλεισα το μαγαζί, πούλησα το εμπόρευμα και το έπαιξα στο καζίνο την ίδια μέρα. Την άλλη μέρα δεν είχα τίποτα. Αυτή είναι η τρέλα του τζόγου. Επικρατεί μόνο η παράνοια δεν υπάρχει λογική».
Το γεγονός ότι τα έχασε όλα δεν τον συνέφερε αντίθετα τον έριξε πιο βαθιά στον βούρκο. «Απογοητεύτηκα πάρα πολύ με την οικονομική μου καταστροφή και κάπου εκεί μπήκε στη ζωή μου η ηρωίνη. Έψαχνα γενικά τρόπους και ακραίους πολλές φορές για να έχω χρήματα. Έκανα μία ακόμη προσπάθεια στη δουλειά, έκανα μία βιοτεχνία, όμως οι εξαρτήσεις μου ήταν πολλές. Άφηνα το αλκοόλ, αλλά υπήρχε ο τζόγος, άφηνα τον τζόγο είχα τα ναρκωτικά. Γενικά έκανα κακό στον εαυτό μου χωρίς σταματημό».
«Περίμενα πότε θα πεθάνω»
Η ηρωίνη αποτέλεσε το χειρότερο εχθρό του καθώς «τα έχασα όλα σιγά-σιγά. Όλο αυτό κράτησε μέχρι τα 33 μου χρόνια. Έφτασα στο σημείο να μην έχω φλέβες και να ψάχνω σημεία στο σώμα μου για να βαρέσω την ηρωίνη. Περίμενα πότε θα πεθάνω. Το θάνατο τον μύριζα, ήταν κοντά μου. Σκεφτόμουν, σήμερα, αύριο μεθαύριο... Όταν κάνεις χρήση χαπιών μαζί με ηρωίνη είναι σα να λες “πάω στο θάνατο”. Ήταν κόλαση, δεν μπορώ να το περιγράψω. Τώρα είναι σα να ζω δεύτερη ζωή».
Παρά την απόλυτη εξάρτησή του από τα ναρκωτικά συνέχιζε να δουλεύει για να μπορεί να βρίσκει τη δόση του. «Όλα αυτά τα χρόνια παρότι έκανα χρήση δούλευα. Έβγαζα λεφτά. Παρότι στις επιχειρήσεις ήξεραν ότι είμαι εξαρτημένος με ήθελαν γιατί ήμουν καλός στη δουλειά μου. Ανέχονταν πολλά καθώς εγώ για να ανταπεξέλθω έπρεπε να κάνω χρήση και στη δουλειά. Πήγαινα στην τουαλέτα και χτύπαγα ένεση ηρωίνης».