Το όνομα του Μανώλη Σηφάκη είναι συνυφασμένο με την Κρήτη και το τρέξιμο. Γεννημένος και μεγαλωμένος σ’ ένα χωριό της Μεσαράς δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό και το τρέξιμο, το οποίο μπήκε τελικά τυχαία στη ζωή του στα 30 του χρόνια και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητά του με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δρομείς της Κρήτης.

Δεν υπάρχει αγώνας μεσαίας ή μεγάλης απόστασης που να μην είναι παρών στο νησί του, ενώ ανελλιπώς βρίσκεται στην εκκίνηση του Αυθεντικού Μαραθωνίου τα τελευταία 17 χρόνια! Πέρυσι, μάλιστα, στα 48 του χρόνια, σημείωσε ατομικό ρεκόρ στην αυθεντική διαδρομή των 42.195 μέτρων τερματίζοντας σε 2:37.51. Χρόνος που του χάρισε την 1^η θέση στην ηλικιακή του κατηγορία και τη 15^η στο σύνολο. Κυρίως, όμως του τόνωσε την αυτοπεποίθηση και τον έκανε να ονειρεύεται το Πανελλήνιο ρεκόρ της ηλικιακής του κατηγορίας.

 

«Ήμουν γεννημένος να τρέχω»

 «Ξεκίνησα να τρέχω στα 30 μου χρόνια. Δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό πριν. Απλά έγινε ένας λαϊκός αγώνας στο χωριό μου και είπα να πάρω μέρος. Πήγα και έτρεξα για πλάκα, μου άρεσε και κόλλησα. Είναι σαν την αρρώστια, εάν κολλήσεις δύσκολα ξεκολλάς», εξομολογείται μεταξύ σοβαρού και αστείου στο Runbeat.gr. Μάλιστα σε εκείνον τον αγώνα «ήμουν από τους τελευταίους. Απλά μου άρεσε η διαδικασία και μετά από μερικές ημέρες μου είπαν ότι είχε άλλο έναν αγώνα σε ένα άλλο χωριό και είπα “γιατί να μην τρέξω κι εκεί;” και πήγα. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που κατάλαβα ότι ήμουν γεννημένος να τρέχω», εξηγεί.

 Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο σοβαρά μετά από περίπου ένα χρόνο καθώς «ως τότε έτρεχα εντελώς ερασιτεχνικά. Μετά ήρθε ο Σπύρος ο Καμπαξής και μου είπε “έλα στον Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων Κρήτης”. Έτσι κι έγινε κι από τότε είχα δικαίωμα να λαμβάνω μέρος σε πανελλήνια πρωταθλήματα και σε διασυλλογικούς αγώνες. Μπήκα πρώτη φορά μέσα στο στάδιο και έκανα πεντάρι και μου άρεσε και αυτό ήταν η αιτία που άρχισα να ανεβάζω ρυθμούς. Εκεί που έκανα την πλάκα μου άρχισα να σκέφτομαι “γιατί να μην μπω στο στάδιο να τρέξω όχι για να βγω τελευταίος, αλλά για να πάω πιο ψηλά στην κατάταξη;” Πήρα το τρέξιμο στα πιο σοβαρά και βρήκα και προπονητή μετά. Έχω συνεργαστεί με αρκετούς προπονητές. Τώρα είμαι με τον Γιάννη Βαφειάδη που είναι στην Αθήνα και κάνουμε προπόνηση εξ αποστάσεως. Βρήκαμε μία προπόνηση που ταιριάζει σε εμένα και τα αποτελέσματα είναι πολύ καλά».

Όσον αφορά στο πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθεί δεν είναι πάντα το ίδιο. «Όταν προετοιμάζομαι για Μαραθώνιο προπονούμαι κάθε μέρα. Το πρόγραμμα έχει δύο διαλειμματικές την εβδομάδα και ένα long run. Αυτή την εποχή κάνω προετοιμασία για να τρέξω σε έναν μαραθώνιο στο εξωτερικό για να βελτιώσω το ατομικό μου ρεκόρ και κάνω κάθε Τετάρτη 1000άρια, κάθε Παρασκευή ημιμαραθώνιο, το Σάββατο βάλαμε ένα ρεπό γιατί διαπιστώσαμε ότι με βοηθάει και κάθε Κυριακή βάζω το long run».

Αυτή δε θα είναι η πρώτη φορά που θα τρέξει στον εξωτερικό, όμως ο στόχος φαίνεται να είναι ιερός. «Έχω τρέξει και στο παρελθόν στο εξωτερικό, όμως φέτος ο στόχος μου είναι συγκεκριμένος. Είμαι πολύ αισιόδοξος. Παρόλο που όσο γερνά κανείς πέφτει η επίδοσή του εγώ νιώθω πιο καλά. Μου φαίνεται παράξενο που ανεβαίνουν οι επιδόσεις μου, φαίνεται ότι συνήθισε το σώμα, έμαθα κι εγώ να τρέχω σωστά και ήρθαν τα καλύτερα αποτελέσματα».

«Θα τρέχω μέχρι τα 114 χρόνια μου»

Για να βελτιωθούν οι χρόνοι του αναγκάστηκε να αφήσει ένα κομμάτι του τρεξίματος που αγαπάει πολύ. «Παλιά έτρεχα στα βουνά που είναι το αγαπημένο μου, όμως δυστυχώς μετά από κάποια ηλικία πρέπει να το σταματήσεις γιατί φέρνει τραυματισμούς. Εμένα μου έφερε τραυματισμούς μία στο μετατάρσιο, μία στο γαστροκνήμιο, μία στο ισχίο και δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι όλα αυτά τα προκαλούσε το τρέξιμο στο βουνό. Έπρεπε λοιπόν να πάρω απόφαση ότι δε θα ξανατρέξω στο βουνό. Τώρα δε βάζω ούτε ανηφόρα στην προπόνησή μου, ούτε χώμα. Άσφαλτο ή ταρτάν στο στάδιο».

Παρότι αναγκάστηκε να αφήσει το τρέξιμο στο βουνό για να μην καταπονεί το σώμα του δείχνει αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει ποτέ τον Αυθεντικό Μαραθώνιο αν και είναι από τους πιο επίπονους και δύσκολους του κόσμου. Χρησιμοποιώντας το χιούμορ του εξηγεί το δέσιμο που έχει με τον συγκεκριμένο αγώνα. «Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι ο αγαπημένος μου. Τον έχω τρέξει 17 φορές και έχω σκοπό να τον τρέξω άλλες 65 και ύστερα δεν ξαναπάω. Έχω βάλει σκοπό να τρέχω ως τα 114 χρόνια μου που είναι 1 εκατομμύριο ώρες ζωής. Μία φορά είχα διαβάσει ότι ένας Ιάπωνας είχε φτάσει στα 114 χρόνια και είπα “εγώ θα φτάσω στα 114 και θα τρέχω”».

 

Το 2021 ήταν μία χρονιά γεμάτη αγώνες

Ο Μανώλης Σηφάκης έχει συνηθίσει να τρέχει πολλούς αγώνες σε μία χρονιά. Πέρυσι συμμετείχε σχεδόν σε όλους του αγώνες της Κρήτης και μάλιστα ήταν πάντα μέσα στην πρώτη τριάδα, ενώ αγωνίστηκε ακόμη και στον υπερμαραθώνιο Φαιστός-Κνωσός.

«Μία χρονιά πριν τον κορωνοϊό, το 2019, είχα τρέξει σε 48 αγώνες. Δηλαδή 52 εβδομάδες έχει ο χρόνος κι εγώ έκανα 48 αγώνες. Μετά ήρθε ο κορωνοϊός και έκανα 10 αγώνες σε δύο χρόνια. Ίσως αυτό να ήταν αιτία και πήρα τα πάνω μου και έκανα τις επιδόσεις που έκανα πέρυσι. Το σώμα δεν μπορεί να τα προλάβει όλα. Θυμάμαι το 2013 και είχα τρέξει Σάββατο βράδυ 5χλμ στο διασυλλογικό πρωτάθλημα της Κρήτης και σηκώθηκα στις 3 τα ξημερώματα της Κυριακής για να πάω στα Χανιά να τρέξω σε έναν αγώνα βουνού στη Σαμαριά. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, κάπου χάνεις και κάπου κερδίζεις.

Στον υπερμαραθώνιο Φαιστός-Κνωσός έχω συμμετάσχει 15 φορές γιατί θεωρώ ότι είναι αμαρτία να βλέπω τους άλλους αθλητές να περνούν από το χωριό μου κι εγώ να τους κοιτάζω. Θεωρώ ότι πρέπει να τον τρέξω τιμής ένεκεν επειδή περνά από το χωριό μου.

Είναι πίκρα βέβαια, αλλά είναι μία φορά το χρόνο οπότε δε λέω όχι. Είναι και πάρα πολύ καλή διοργάνωση με καλό ανεφοδιασμό και καλή σήμανση. Προσπαθούν οι διοργανωτές στο μέγιστο.

Για μένα το σωστό είναι να κάνει κάποιος δυο μαραθώνιους το χρόνο. Εγώ έχω κάνει και τρεις, αλλά ήταν λάθος γιατί το σώμα χρειάζεται χρόνο να συνέλθει. Στον υπερμαραθώνιο η ταχύτητα δεν είναι ίδια. Πας πιο αργά και δε σε ενδιαφέρει ο χρόνος. Ο μαραθώνιος είναι κάτι διαφορετικό γιατί σε κυνηγά το ρολόι. Είτε θες να βγεις πρώτος είτε τελευταίος σε κυνηγά η επίδοση. Θες να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Δε σε ενδιαφέρει ούτε η διαδρομή ούτε τα αξιοθέατα ούτε ο τουρισμό. Το μόνο που σε ενδιαφέρει το ρολόι. Ο καθένας έχει το στόχο του, όμως το ρολόι είναι αυτό που σε παρακινεί».

Ο μεγάλος στόχος του 2022

Για τον Μανώλη Σηφάκη η σεζό έχει ήδη ξεκινήσει καθώς συμμετείχε στον αγώνα 10 χιλιομέτρων στο Φεστιβάλ Κρήτης που έγινε στον Άγιο Νικόλαο, ενώ την περασμένη Κυριακή αγωνίστηκε και στον «7^ο αγώνα για την καρδιά του παιδιού» που έγινε στο Φόδελε. Και στους δύο αγώνες ήταν εκ των διακριθέντων σημειώνοντας πολύ καλούς χρόνους. Ο μεγάλος του στόχος για το 2022, όμως είναι ένας: Να σημειώσει πανελλήνιο ρεκόρ κατηγορίας στον μαραθώνιο. Για να το πετύχει αυτό έχει σκοπό να αγωνιστεί στο εξωτερικό σε μία φλατ διαδρομή. «Μάλλον θα αγωνιστώ στον μαραθώνιο του Ρότερνταμ», τονίζει στο runbeat.gr και εξηγεί: «Έκανα μία πολύ καλή επίδοση πέρυσι στον Αυθεντικό που μου αναπτέρωσε το ηθικό γιατί τα τελευταία χρόνια δεν είχα τόσο καλούς χρόνους και λέω “μήπως να κυνηγήσω ένα ατομικό ρεκόρ σε έναν φλατ μαραθώνιο;”. Δεν έχω κλείσει ακόμα, αλλά μάλλον στο Ρότερνταμ θα πάω. Θα πάω για να κάνω Πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία μου (45-49 ετών) στον Μαραθώνιο, το οποίο ανήκει στον Καραβίδα τον Γιώργο από πέρυσι με 2:35:50. Θέλω να κάνω ένα χρόνο έστω και ένα δευτερόλεπτο λιγότερο από αυτό. Θεωρώ ότι το έχω και θα το κάνω κιόλας. Μπορεί να μιλώ εγωιστικά αλλά άμα δεν το βάλεις στο μυαλό σου και δεν το πιστεύεις δεν το πετυχαίνεις. Πρέπει να σκέφτεσαι πάντα μακριά. Δεν πρέπει να χαρίζεσαι στον εαυτό σου στο τρέξιμο γιατί είναι πολύ εύκολο να εγκαταλείψεις.».

Ο Μανώλης Σηφάκης στην καθημερινότητά του είναι έμπορος ξύλων και παρά το φόρτο εργασίας βρίσκει πάντα το χρόνο για την προπόνησή του. Σε αυτό έχει σημαντική βοήθεια πάντως. «Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου που είναι βράχος. Με βοηθάει στη δουλειά και πάω εγώ για τρέξιμο. Κι αυτή τρέχει. Όπου τρέχω εγώ τρέχει και αυτή. Στις προπονήσεις, όμως την αδικώ. Εγώ κάνω όλες τις προπονήσεις εκείνη δεν προλαβαίνει πάντα».

Η δουλειά του φαίνεται να αποτελεί και την… ντόπα του όταν τη χρειάζεται σε έναν αγώνα. Όταν το σώμα θα αρχίσει να κουράζεται το μυαλό χρησιμοποιεί τη δουλειά για να του δώσει τη δύναμη να συνεχίσει. «Σκέφτομαι το μαγαζί. Εάν δεν πάει καλά, εάν κάποιος δεν εξυπηρετήθηκε σωστά. Πιο πολύ σκέφτομαι τη δουλειά και εκεί πεισμώνω και συνεχίζω. Ξεχνώ την κούραση στα πόδια και προχωρώ. Από ένα σημείο και μετά το άθλημα είναι ψυχικό και όχι σωματικό.

Μέχρι τα 30 χιλιόμετρα το σώμα μπορεί να ανταπεξέλθει μετά δουλεύει το πνεύμα. Στην Αθήνα πέρυσι μέχρι το 28ο χιλιόμετρο ήμουν πάρα πολύ καλά, όμως στη συνέχεια άρχισα να νιώθω κόπωση. Στη διαδρομή είδα τον Μιχάλη τον Αφορδακό που περίμενε την αθλήτριά του την Ειρήνη την Πευκιανάκη και με είδε κάπως πιεσμένο και μου λέει “Μανώλη χαλάρωσε, που πας;” και σκέφτηκα “καλά το λέει” και έφυγα στα τελευταία 12 χιλιόμετρα σα να ξεκινούσα εκείνη τη στιγμή. Έφυγε η κούραση έφυγαν όλα κι έτσι βγήκε η επίδοση.

Όταν είδα το χρόνο μου δεν το πίστευα. Ήμουν 48 χρονών και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έκανα τέτοια επίδοση. Και πολύ κοντά στο ρεκόρ. Από εκεί και μετά μου μπήκε στο μυαλό να κάνω το πανελλήνιο ρεκόρ γιατί σκέφτομαι ότι δεν υστερώ σε σχέση με τους άλλους. Είμαι μεγάλο κίνητρο αυτό. Όταν βάζεις στόχους ακόμα και να μην τους πετύχεις ακόμα και να τους πλησιάσεις είναι κάτι και αυτό. Μετά θα αλλάξω κατηγορία και θα πάω στα 50-55 και πλέον θα θέσω νέους στόχους και νέα ρεκόρ».

«Ο Μαραθώνιος είναι ένας: της Αθήνας»

Όπως αναφέραμε και στην αρχή για τον Μανώλη Σηφάκη ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι κάτι ιερό και είναι ξεκάθαρος σε αυτό. «Να ξέρεις ότι υπάρχει ο Μαραθώνιος που είναι ο Αυθεντικός της Αθήνας και από εκεί και πέρα υπάρχουν αγώνας 42.195μ. που οπουδήποτε μπορείς να τους τρέξεις.

Όλοι οι υπόλοιποι μαραθώνιοι είναι μία φτηνή απομίμηση. Ο Αυθεντικός είναι ένας: είναι της Αθήνας και έχουμε την τύχη να τον έχουμε εδώ κοντά μας. Ίσως θα έπρεπε να δοθεί περισσότερη σημασία στο όνομα γιατί είναι πολύ βαρύ. Οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να φροντίσουν να βρουν χορηγούς και να φέρουν σημαντικούς δρομείς στην Αθήνα. Είναι αδιανόητο ο Κιπτσόγκε να έχει τρέξει σε όλες τις πίστες του κόσμου και να μην έχει τρέξει στην Αυθεντική διαδρομή. Ο Γκεπρεσιλασιέ που έχει κάνει τρία παγκόσμια ρεκόρ να μην έχει τρέξει στην Αθήνα, ο Μπέκελε να μην έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Δηλαδή πρωτοκλασάτοι δρομείς τη σνομπάρουν την Αθήνα, ενώ θα έπρεπε να ξεκινήσουν από εκεί.

 

Μάλλον φταίμε εμείς που δεν τους καλούμε. Οφείλω να πω πάντως ότι ανεξάρτητα από το εάν δίνουν ένα ικανοποιητικό ποσό ή όχι η οργάνωση του αγώνα είναι η καλύτερη του κόσμου. Όσον αφορά στον εφοδιασμό στη διαδρομή. Έχω τρέξει και στην Αμερική και στην Ιταλία και στην Κύπρο. Την οργάνωση της Αθήνας δεν την έχω δει. Στην Αθήνα είναι η μοναδική διοργάνωση που δίνεται μπουκαλάκι με νερό σε κάθε 2.5χλμ και το πίνεις και το ευχαριστιέσαι. Το ποτηράκι που δίνουν στις άλλες διοργανώσεις είναι πρόβλημα. Πρέπει να λέμε τα κακά, αλλά να λέμε και τα καλά».

«Θα ήθελα περισσότερους μαραθωνίους στην Κρήτη»

Το μεγάλο παράπονο του Μανώλη Σηφάκη είναι ότι στην Κρήτη διεξάγεται μόνο ένας μαραθώνιος, ενώ έχει τις προδιαγραφές για πολύ καλύτερα πράγματα. «Η Κύπρος έχει τέσσερις μεγάλες πόλεις, την Λάρνακα, την Λεμεσό, την Πάφο και τη Λευκωσία και η καθεμία από αυτές έχει το δικό της μαραθώνιο. Η Κύπρος είναι ένα νησί στις προδιαγραφές της Κρήτης και έχει τέσσερις μαραθωνίους και εμείς έχουμε έναν και με το ζόρι. Μπράβο στους διοργανωτές στα Χανιά που έχουν καταφέρει να κάνουν μία καλή διοργάνωση, δεν είναι η καλύτερη παρότι κάθε χρόνο προσπαθούν να τη βελτιώσουν. Θα έπρεπε και οι υπόλοιποι νομοί, οι υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Κρήτης να κάνουν μία τέτοια διοργάνωση. Και εάν είναι εύκολο να γίνουν μία διαφορετική Κυριακή ο ένας από τον άλλο… Να βοηθήσουμε το δρομικό κίνημα στην Κρήτη. Είναι δύσκολο, αλλά εάν υπάρχει όρεξη για δουλειά και μεράκι όλα γίνονται. Η Κρήτη είναι ένα μέρος που μπορεί να επιλεγεί και για τον αθλητισμό και για τον τουρισμό. Είναι θετικό ότι έχουν αυξηθεί οι αγώνες trail, όμως τπυς βλέπω και κλαίω γιατί δεν μπορώ να πάρω μέρος»…