Έχοντας τρέξει μέχρι στιγμής σε 31 διεθνείς μαραθωνίους, σε 4 ηπείρους και τους six majors, μπορώ πια με βεβαιότητα να πω ότι, αν και δεν θα τρέξω ποτέ την απόσταση σε χρόνους ρεκόρ, ελπίζω ότι τρέχοντας θα συνεχίσω να γνωρίζω τον κόσμο σε μικρές αποδράσεις μου από την καθημερινή άσκηση της μάχιμης ιατρικής.

Πριν από αρκετά χρόνια αυτή η άσκηση της ιατρικής έφθασε τη σχέση μου με την κίνηση αλλά και τους βιοχημικούς δείκτες μου (χοληστερίνη, λιπίδια, τριγλυκερίδια…) σε επικίνδυνα επίπεδα. Τα κιλά είχαν ανέβει επικίνδυνα, η σπονδυλική στήλη με μια κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου με πρόδωσε και η σκέψη για άθληση φάνταζε αδύνατη. Τότε όμως θριάμβευσε η δύναμη της θέλησης. Το αρχικά επίπονο βάδισμα έγινε ανεξάντλητη (ελπίζω) ενέργεια σε μαραθώνιους. Η ρητή απαγόρευση του συναδέλφου μου νευροχειρουργού για το τρέξιμο πετάχτηκε στα σκουπίδια και έτσι περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια τώρα, η αστείρευτη θέληση και η επιμονή καταφέρνουν να με ‘στήνουν’ στα πόδια μου κάθε πρωί στις 5 παρά 10΄, για να μπω στις πεντέμισι στον αγαπημένο χώρο της προπόνησής μου που δεν είναι άλλος από το Άλσος της Νέας Σμύρνης. Το ‘μότο’: ‘WE KNOW 26,2 is the short part… BECAUSE WE RUN’ είναι αυτό που πραγματικά με εκφράζει. 

Μαζί θα διαπραγματευόμαστε κυρίως ιατρικά θέματα που αφορούν το τρέξιμο και γιατί όχι, μερικές φορές θα μοιραζόμαστε μικρά οδοιπορικά από τις περιπλανήσεις μου στον κόσμο. Κι αυτό γιατί, ενώ ο μαραθώνιος διαρκεί περίπου τριάμισι ώρες, ένα ταξίδι, συνήθως σε μακρινούς προορισμούς, κρατάει 3 μέχρι 5 ημέρες και αφήνει εμπειρίες που καλό είναι να μοιράζεσαι με τους άλλους ‘ενοχλητικούς’ κατά τον William Jay "Bill" Bowerman, που μέσα και από το τρέξιμο εκπληρώνουν τους στόχους τους…

                                      πάμε λοιπόν…